Orxan Məmmədli
Mən dəqiqələrlə suyun altında dayanıb yük olan fikirlərimi yuyuram.
Yəqin oradan da uzun-uzadı yollarla sonuncu ünvanına gedəcəklər...
Və sabah dəniz fikirli olacaq, eşqim.
Torpağa su çiləyəcəklər yəqin Yalçını basdıranda.
Lapatkanı bu alıb ona, o alıb buna ötürəcək.
Molla da bir salavat çəkəcək.
Kimsə ürəyində “Bir zaman çarpan ürəkdik...” deyəcək.
“Əlvida”sında bizə ümid yeri qoyan Yalçın.
Bilirsən, bəy, sənin mahnılarında neçə xatirələr oyanıb, neçə badələr boşalıb, neçə siqaretlər çəkilib?
Bilirsən, axı...
Vaqif Səmədoğlu vəsiyyət eləmişdi ki, öləndə məzarına bir cüt ayaqqabı qoysunlar, ayağı yalınlar geyinib getsin.
Sənin məzarına nə qoyaq, kovboy?
Nə qoyaq ki, ürəyi sevgiylə daşanlar onu götürüb getsin.
Nə?!
İntizarı ovudan nə?
Bilirsən, bəy, mən istəmirəm sənin ürəyini basdırsınlar.
Amma basdıracaqlar.
Və mən yolüstü bir siqaret yandırıb baş daşına danışacam ondan.
Sənin mahnılarında o qədər yollar sürmüşəm ki...
Bir də görmüşəm, pəncərəsinin ağzındayam.
Yaman böyüdüm səninlə, kovboy.
Amma mən heç vaxt karateist olmadım sənin kimi.
Gödəkçəm oldu, köynəyim də...
Fransadakı dostum bağışlamışdı, sepli kurtka, qırçınlı köynək.
Amma mən heç vaxt nə yaxşı, nə pis, nə də qəddar kovboy olmadım.
Yaman olur sənin notlarını sevişdiyinin üzərində barmaqlarınla çalmaq.
O da səni sevirdi.
Yer basmayıb yeriyənim…
Topuğunda sarmaşanda qara saçlım…
Yəqin yığacaq məni
Sağ ol, Yalçın əmi!
“Əlvida”nda da bir ümid yeri var axı.
Dünya bir nəğmə idi...
