Xəbər verdiyimiz kimi, Kulis.az “Xocalı ayı” elan edib. Fevral ayı boyunca saytımıza göndərilən Xocalı haqda şeir, hekayə və esseləri çap edəcəyik.
Kulis.az “Xocalı ayı” çərçivəsində Surxay Sultanın “Xocalıda ağlayan uşaq” şeirini təqdim edir.
Ermənilərin Xocalıda törətdiyi soyqırım zamanı qətlə yetirilən 613 nəfərdən 63-ü uşaq idi
Güllələr oyandı günəşdən qabaq,
Alışdı Xocalı, yandı Xocalı.
Səhər açılmadı, açılmayacaq,
O gündən bir dərya qandı Xocalı.
Sancıldı millətin- türkün köksünə,
Gecənin bağrını yaran güllələr.
Bir anlıq fırlandı dünya əksinə,
Qışın şaxtasında açıldı “güllər.”
Bir ananın sinəsində “gül” aça...
Yaxasının düymələri qırılıb.
Məsum körpə əl uzadıb astaca,
“Gül” oynadar, anasına sarılıb.
Yalar qanı, özü özün ovudar,
Kəsər səsin, aram olub, dinləyər.
Bir kimsə yox olsun ona havadar,
İçin çəkub, için-için inləyər.
Eşitməz o səsi, ana eşitməz,
Olan tək canıydı, keçibdi candan.
Sipər olub, batıb qana, eşitməz,
Sorur körpə, sorur indi o qandan.
Uşaq hardan bilsin doğulub harda,
Hansı qandır axan qan damarında.
Hardan bilsin puç olacaq arzular,
Qanına susayan nankor qonşu var.
Hardan bilsin təkdir çölün düzündə,
Nədən anasının sinəsi “gül”dür.
“Ay ana, təbəssüm olsun üzündə,
Təki bircə dəfə sən onu güldür.”
O hardan bilsin ki, tək türklüyüdür,
Süd əmən körpənin böyük “günahı”.
Hayın dəyirmanı yalan üyüdür,
Guya ki, məzlumdur, qurtarmır ahı...
O hardan bilsin ki, bu yağı düşmən,
Onun varlığına kəsilib qənim.
Bir sərsəm, ağılsız xülyaya düşən,
Erməni yurduma göz dikib mənim.
O hardan bilsin ki, dünya kar olub,
Böhtan ayaq tutur, yalan yeriyir.
Dünya haqq deyənə niyə dar olub,
Dünya qaniçənə niyə “can” deyir.
... Xocalı yaralı, sinəsi dağlı,
Düşmən tapdağında, yolları bağlı.
O qarın içində, çölün düzündə,
O qandan yaranan gölün üzündə,
Sərgərdən ruhları dağlayar uşaq,
Hələ də, hələ də ağlayar uşaq.
Elə hey ağlayar, kəsməz, kiriməz,
Orda zaman donub, zaman yeriməz.
Kömək diləməyə ümid yeri yox,
Ona həyan duran kimsə biri yox.
Böyüməz, boy atmaz heç vaxt o uşaq,
Bədbaxt doğulubdu, bədbaxt o uşaq.
Sən ey nəvəsini oynadan baba,
Hərdən yaddaşını oyadan baba,
Sən ey nəvəsini güldürən nənə,
Gülən nəvəsinə gül dərən nənə,
Sən ey övladına süd verən ana,
Ömrün yanan şama çevirən ana,
Övlad arzusuyla yaşayan gəlin,
Ay bəy, subayların başına əlin,
Hələ Xocalıda ağlayır uşaq,
Ümidin yollara bağlayır uşaq.
Xocalı qoşulub ona ağlayır.
Yetmir müsibəti sona, ağlayır...
Ağlayan o uşaq həm sən, həm mənəm,
Gündə yüz yol öləm, diriləm, mənəm.
O, babam, o, atam, o, balam, nəvəm,
Onu qurtarmamış mən öləmmənəm!
