Kulis.az Sevinc Çılğının yeni şeirlərini təqdim edir.
SƏNİ AĞRI KİMİ XATIRLAMAQ İSTƏMƏZDİM
Səni ağrı kimi xatırlamaq istəməzdim
istəməzdim...
Barmaqlarımın ucunda
ovcumda
baş ucumda
evdə
küçədə
yolda
darda
yaxşıda
pisdə
hər kəsdə səndən bir atımlıq nəsə varkən
səni belə ağrı kimi xatırlamağın özü belə ağrı.
Sən bilməzsən –
qadınların o doğuşdan qabaqkı yalançı sancıları kimi
ürküdür məni sənin bitməyin.
Bəlkə indi daha çox inanıram ölümə
bəlkə yalan pıçıldamaqdan yorulmuşam özümə...
Nə anamın isti çayında
nə atamın duasında
nə də ağlımın harasındasa təsəlli var.
Ömrün qürubu dediklərimi bu?
Dediklərinmi oldu?
Səni bir sevgilidən çox
atam, qardaşım, oğlum, dostum kimi darıxırammı?
nə bilim...
Sən heç acı bibəri şirin bilib rahat-rahat yedinmi?
Sonra hər bibər gördüyündə göynədinmi?
Bilmirəm...
bilmirəm necə deyim
sözlərmi bitib, mənmi bitdim?
heç bilmirəm
sənmi getdin mənmi getdim...
Yerlə göy arasında hansı qatdayam
ağlım almır
Hər şey ölür
amma
niyə xatirələr qocalmır?
Mənim yarımçıq mahnılarım var
Susduğum ağrılarım var...
amma mən səni ağrı kimi xatırlamaq istəməzdim...
GÜL KİMİ ADAMLARIQ, DOSTUM...
Pəncərələrdə çırpınan küləklərdə gedənlərin səsi var
nəfəsi var
ruhumun qapılarına çırpılır.
Həyatımda hər şey aynalara hesablanıb.
Özünə görə bəzənmək həmişə özünü sevmək deyil, dostum
özünü aldatmaqdır bəzən
yaralarına boyalar yaxıb gizlətməkdir
gedənlərin ardından oxuduğun ağıları
oynaq ritmlərdə söyləməkdir
dərdinə əl götürüb oynamaqdır, dostum...
Sözə yenilən adamlar dünyanın ən bədbəxt adamlarıdır.
Bir kəlməyə vurulub
bir kəlmədən vurulan
bir kəlməylə ovunan adamlarıq biz.
Gözlə görüb əllə tutduğumuz şeylərin dəyərini itirdikdən sonra anlarıq
Uzaq xəyallarda uydurduğumuz yalanlar daha əziz, daha şirin
Ayaqlarımız yerdə, amma torpaq umrumuzda deyil
Havalardayıq
Göylə əlləşib buludlarda gəzinirik
Nə bədbəxt adamlarıq, dostum...
Bu gün dünənə görə daha az ağrıdıq
Başımızı kitablar, filmlər qatdı
Daha az ağrıdığımıza sevinirik
ta ki, başımızı balışa atanadək.
Həyatın ən soyuq fəsli unutmaqdır –
bunu da isti yorğanlar altında özümüzə sarılıb hönkürəndə anlarıq.
Keçmişiylə yaşayan adamların nə bu günü var, nə sabahı
Xoşbəxt olmağı unut, dostum
Bizim gül kimi xatirələrimiz var...
BAKILI QIZIN ŞEİRİ
Özünü küləkdən qoru –
yağışda islan,
don şaxtada,
amma özünü küləkdən qoru!
Nə söz eşidər
nə haldan anlar
Uçulmamış dam-daş qoymaz
Gözünün yaşına baxmaz
Külək – Allahın qəzəbi kimi bir şey
Özünü küləkdən qoru!
Hürməz, dişləyər
ilan kimi dolanar boynuna
Sancmaz, boğar
Dimdiyiylə alar səni uçurar
Külək – qartal qoynu...
Özünü küləkdən qoru!
Bağıran laldır
Susan kar
Gözün yumub ağzın açan kordur, kor...
Başında papaq durmaz
Boynunda şərf
Açılar düymələrin...
Bir daldanacaq tap gizlən
Özünü küləkdən qoru!
Yəni nə qədər gec deyil qaç qurtul, ömrümün qonağı, qaç, qurtul...
Adamlar bir az da öz şəhərlərinə bənzər...
özünü küləkdən qoru...
O BİRİ ADAM
Sən mənim qaranlıq üzüm –
aynalarda görünən...
Susduğum
hayqırdığım
günahım
babalım
və ən böyük savabım – özümə...
Yalançı gülüşlərimə inad həqiqətim!
Sən mənim o biri üzüm –
içimdəki gözüm...
Yalanım
gerçəyim
varlığım
heçliyim
nəyim necəm necəliyim
üzümə dirənən doğrum
yaşamadığım hər şeyim... heç nəyim...
İçimdəki adam –
içim adam...
Doğmam
yadım
həvəsim
inadım
olanım-olmayanım
alınmayanım
miladdan öncəki zamanım
əllə tutulmayanım
gözlə görülməyənim
şəkillərdə baxdığım, gülümsədiyim...
dirildiyim
öldüyüm
özümü böldüyüm
aynalardakı gizli üzüm
qaranlıq üzüm
Ey! Özüm!
SEVGİLİ VƏTƏN
İndi qürbətdi bu yataq
ortalıqda bir neçə küçə
gəlmək olmur yolları ölçə-ölçə, vətən...
Burnumun ucu göynəyir
əllərimin üstü sazaq kəsib
günəş gözlərini yumub, vətən,
günəş gözlərini yumub
açmır, neynirəmsə açmır...
Səndə unutmadığım nəsə qalıb
doymadığım nəsə... nəsə...
Adını daşıdım dilimin ucunda hara getdimsə
dadını gizlətdim damağımda
alışa bilmədiyim siqaret qoxusunda axtardım səni, vətən...
amma olmadı... olmur
bu qürbət yataqda
sənin qucağın olmadan olmur...
təkcə adamlar getmirmiş
vətənin də getməyi varmış qürbətə...
YAZILMAYACAQ MAHNI
Yağış düşər salxım-salxım axşama
Pəncərədən süzülər baxışlarım
Bu mahnını hardasa eşitmişəm
Bu ağıya ağlamışam nə vaxtsa
Neçə bahar yola saldım neçə qış
Kandarımda ayaq izin tapılmaz
Hara getdin bu eşqi yaşamamış
O yerlərdə bu sevdadan tapılmaz
Yağış döyər külək söyər həyat bu
Yol çəkməkdən kirpiklərim yoruldu
Nəm torpağa belə bədən qıyılmaz
olmaz, ay adam, day bu qədər olmaz
Duvağına büründüm bu gecənin
Yaşmaqlandı neçə səhər gözümdə
İlmə-ilmə, qarış-qarış hörmüşdüm
Bir toxunuşla süzüldü heç oldu
Dönüb-dolandın ömrümün başına
Yollarına çıxmadın ki çıxmadın
Bir yastıqda qocalmadı bizimki
Bir ocaqda kül olmadı... gec oldu
İndi yuxu daş altında...əbədi...
Mənim gözlədiklərim ki gəlmədi
Başım üstə bir ağac ək, ay bala
Gələn olsa kölgəsində deyinə:
"bu bədbəxt də bir gün üzü görmədi"…
MƏN BU ADAMI TANIMIRAM
Mən dərində çürütməkçün uzatmadım saçlarımı
ilanlar udsun deyə
gözlərimi sürmələmədim
torpağın yox, bu adamın bağrında uyumaq istədim
məni unutmasın deyə ölmədim ki İlahi!
Mən bu səsi tanıyıram – hıçqıran bu səsi
eşitmək istədiklərimi susan,
qulaqlarımı tıxadığım sözləri qusan bu səsi...
öpdüyüm ovuclarına torpaq yığır indi bu adam
bir ovuc torpaq...
yumruqlanır əlləri
Bu nə qəzəb?!
Bu nə hüzn?!
Bu nə peşmanlıq?!
Bəs deyirdin kişilər ağlamır?
Mən bu adamı tanıyıram
Gözlərimdə şəkilləri var qəzəbli, zalım baxışlarının
Bircə təbəssümünü xatırlamıram
bircə TƏBƏSSÜMÜNÜ xatırlamıram...
Ayaqları sözünə baxmayıb
özünə hökm etməyib bu dəfə
görüşə gəlib əli ətəyindən uzun
bir dəstə çiçəyə də qıymayıb
bir dəstə çiçəyi də qıymayıb...
Yolumu azıb?
Ağlımı azıb?
içimdə azıb qalan bu adam
özündəmi azıb?
Dizi yerdə
əli yerdə
özü yerdə...
karıxıb bu adam... gəlib...
darıxıb bu adam... gəlib...
elə hey “bağışla” deyir tanış səsi
amma mən bu adamı tanımıram, ilahi...
mən bu adamı tanımıram, ilahi!
ÖLÜ DOĞULAN ARZULARIN ÜSYANI
Bu mən
Bu köhnə əyin-başım
Bu da nimdaş dərdim...
Əvvəllə son arasında ürək xətləri kimi qarmaqarışıq cızıqlar var
Mən o cızıqlardan atıla-hoppana
Soyub-soyub quyruğunda dayanmışam
Uçurumun bircə addımlığında
Yalnızlığın dibində
Ölümün küncündə
Ayılmışam
Həyata tutunmaq
Yaşamaq hayındayam indi
Bu mən
Bu nimdaş dərdimlə
Bu köhnə əyin-başımdan utanmıram daha
Tanrı məni yenidən yaradarsa
Çılpaq və dəlilər kimi qayğısız yaşayacağam
əynimə biçiləsi donlara üsyanım var
tanrı, məni yenidən yarat
yaşamadığım
ölü doğulan arzularım var
eşidirsən? - Məni yenidən yarat...
***
Mənim üçün dua et bu qızaran göy üzünə
bir az nəğmə
bir az ağı
bir az
lap az...
heç olmasa torpaq altda huzur bulsun ürəyim
***
Həyat qocaman bir “NEYSƏƏƏ”...
