Yarıqaranlıq otağa günəş şüaları sızırdı. Yaşlı psixoloq əlini gicgahına qoyub ona diqqətlə qulaq asırdı. O, sanki bir az sonra lal olacaq, bir daha danışa bilməyəcəkmiş kimi susmaq bilmirdi. Düz 3 saat...
Yaşlı professor tərpənmədən onu dinləyirdi. Sual vermirdi, müdaxilə etmirdi. O, danışdı, danışdı.. Sonra susdu. Professor eynəyini çıxarıb gözlərini pəncərəyə dikdi. Düşündü, düşündü...
- Professor, susmayın lütfən, bir şey deyin...
- ...
- Bilirəm, psixoloqlar nə məsləhət verirlər, nə müalicə yazırlar. Bütün həyatımı danışdım sizə. Deyin nədə səhv etmişəm? Kimdir müqəssir? Bütün bunların adı nədir?
Psixoloq gözlərini yerə dikdi. Sonra ayağa qalxdı. “Gözlə, gəlirəm”, - dedi. On beş dəqiqə sonra geri döndü.
- Siz nahar etməmisiniz. Buyurun, mətbəxə keçin.
Qeyri-ixtiyari ayağa durdu. Yeməyə yox, söhbətə ehtiyacı olduğunu deyə bilmədi. Mətbəxdə masanın üstündə çörək və doğranmış pomidor var idi. Professor tavadakı pomidor çığırtmasını boşqaba tökdü, onun qarşısına qoydu və çıxıb getdi. Çox təəccüblənmişdi. Yeməyə başladı. Yedi bitirdi və başını əllərinin arasına alıb düz bir saat tərpənmədən oturdu. Sonra yavaş-yavaş ayağa durdu. Ayaqlarını sürüyərək professorun otağına qayıtdı. Professor pəncərənin qarşısında dayanıb qaşlarını çataraq bayıra baxırdı. Onun gəldiyini bildi, amma dönüb baxmadı. O, yaxınlaşıb professorun arxasında dayandı. Sükut... Sonra pıçıltı ilə dedi:
- Professor, mən bütün ömrüm boyu pomidor-yumurta ilə pomidor salatı yeyibmişəm.
Professor eynəyini çıxarıb qatladı və ona tərəf dönüb: “Seans bitdi”, - dedi...
Bizi Telegram-da izləyin
t.me/kulis_az
Bizi Instagram-da izləyin
Bizi Facebook-da izləyin
Bizi Twitter-da izləyin
