Sərdar Amin
Yarı yolda qalanlar...
Ürəyi zəif olmayanlar üçün
Yəqin ki, bu tarix heç vaxt yadımdan çıxmayacaq: 21 fevral, 2011.
Həmin gün ilk dəfə meyit görmüşdüm...
Həmin gecə saat 4-ə 25 dəqiqə işləmiş redaktorum mənə zəng etdi. Yuxulu idim. Ancaq dedikləri indi də qulağımda cingildəyir:
- Bakı yolunda qəza olub. İki nəfər ölüb. Ölənlərdən biri hələ maşındadır, çıxara bilmirlər.
20 dəqiqə sonra operatorumla hadisə yerində idim. İlk dəfə idi ki, hadisə baş verən məkana çəkiliş meydançası kimi baxa bilmirdim. Əlimdə mikrofon olsa da, jurnalist olmağı bacarmırdım.
Avtomobil qəzasında dayı-bacıoğlu dünyasını dəyişmişdi. Ölənlərdən birini maşından çıxarsalar da, digərini ayıra bilmirdilər . Xilasedicilər dəmirkəsən elektrik mişarıyla avtomobili bir neçə yerə bölmüşdülər. İçəridəki insan elə sıxılmışdı ki, avtomobili hissələrə ayırmağa çalışanlar, istəmədən mişarla meyiti kəsmiş olurdular.
Mən bilirəm, xilasedicilər soyuqqanlı, daşürəkli adamlar olur. Amma, budur növbəti mənzərə: əzilmiş avtomobilin üstündə, qığılcım saçan elektrik mişarını Allaha qaldırıb silkələyən xilasedici hönkürtü ilə ağlayır... Əlimikrofonlu müxbirin üstünə müsahibə verməyə yox, boynunu qucaqlayıb hönkürməyə gələn qardaş...
Baş verənlərdən ağlını itirib, ölən oğlunun ayaqqabı tayını axtaran ata... Hələ bir qadın var: eyni anda oğlunu və qardaşını itirən qadın...
Təəssüf ki, gördüyüm dəhşətli nəqliyyat hadisələri bununla bitmədi. Sonra qəzaların birində qanlı pampers gördüm...
Sonra sahibiylə birgə qəzada ölən hindtoyuğu...
2013-cü ilin Novruzunda Azərbaycanda baş verən yol qəzalarıyla bağlı statistika dəhşət saçırdı. Bayram günlərində Azərbaycanda avtomobil qəzaları nəticəsində 36 insan öldü. Bayramda ölmək dəhşətdir; özündən sonra bir neçə ömrün bayramını məhv edirsən.
Neyləyək? Qəbiristanlıqda “Avtomobil qəzalarına son!” şüarlı aksiya keçirə bilmirik.
Bir düşünün, axı mənzilə gec çatmaq ölümə tez çatmaqdan yaxşıdır!
Özünüzü öldürməyin atalar, sevgililər, dostlar! Axı bu heç intihar da deyil!
