Nicat Həşimzadə
Bəzən həyat aclıqdan məhv olan insanın “dünyada gözüm yoxdur” deməsi qədər gülünc, bəzənsə 70 yaşlı qocanın göz yaşları qədər kədərli olur. Bəzən həyat “dünən qız olub, bu gün gəlin köçənin əri” sözünü deməsi qədər çirkin, bəzənsə 5 yaşlı uşağın xəyalları qədər gözəl olur. Bəzən həyat at qədər çalışıb əmək haqqı ala bilməyən fəhlə kimi qəzəbli olur, bəzənsə tənhalığa qapılaraq dənizlə pıçıldaşan həssas insan kimi sakit...
Eh, nəysə deyəsən yenə də filosofluq eşqinə düşmüşəm. Yadıma gəlir, bir dəfə Çin tarixi haqqında oxuyanda belə bir fikrə rast gəlmişdi: “Fəlsəfə qaranlıq otaqda qara pişiyi axtarmaqdır.” Bunlar cəfəngiyatdır, sizə öz həyat hekayəmi danışacam.
Elə bir zaman-da dünyaya gəldik ki, ( sevdiyim qızla özümü nəzərdə tuturam) ölkəmiz müharibə şəraitində idi. Daha doğrusu ölkəmizin yoxsul insanları. Oliqarxlar da kapital uğrunda döyüşürdülər. Lakin bu yoxsulların qızğın savaşından fərqli olaraq ideoloji müharibə idi. Elə bir zamanda sevməyə başladıq ki, sevməyə nə yaşımız, nə də haqqımız çatırdı. Axmaq, mental qaydaları sevgi hisslərimizə görə hakim olub bizi mühakimə edirdi. Hər zaman cəsarətli bir qız arzulamışam ki, onunla hər kəsin gözləri önündə sevişərək tüpürüm bütün mental dəyərlərə.
Elə bir zamanda görüşməyə başladıq ki, görüşməyə nə məkanımız, nə də cəsarətimiz vardı. Xeyli düşündükdən sonra çıxış yolu tapdıq.
Yeraltında görüşəcəkdik. Yox, qorxmayın , hind filmərinin romantik qəhrəmanları kimi intihar etmədik. Qərara gəldik ki , “28 may” metro stansiyasında görüşək. Bilirəm, düşünəcəksiz ki, anasından küsən, ərindən ayrılan, məşuqəsiylə dalaşan, bir sözlə şəhərin bütün əhalisi burada olur. Gizlətmək istədiyin hər şeyi insanların gözləri önünə at, heç kəsin ruhu duymayacaq.
Amma gizlətməyə çalışsan boş başlarını hər yerə salıb polis itləri kimi axtaracaqlar. Sonra gördük ki, 28 may çox səs – küylüdür. Öz səsimizi özümüz eşitmirdik. Daha sakit stansiya lazım idi, əlbəttə ki, “Ulduz”. Başqa variant da ola bilməzdi. Təhlükəsizlik kameraları yox idi o zamanlar. İndiki uşaqlara yazığım gəlir, yaramazlıq etməyi də bacarmırlar. Bu stansiyada biz ikimiz, iki nəfər polis və bir də metropoliten əməkdaşı olan bir qadın olurdu. Onları da yola gətirə bilmişdik, daha doğrusu yoldan çıxarmışdıq. Qadının əndamına baxanda bilinirdi ki, şirniyyat xəstəsidir, ona peçenye ,şirin qoğal alırdım. Polislərin də hərəsinə bir “Kent 8” bağışlayanda peyğəmbər övladı qədər xeyirxah olduğumu zənn edirdilər. Şərab içməyi də unutmazdıq, pepsi və kola içkilərinin plastik qablarında gizlədərdik şərabı. Mən erməni konyakanı, sevgilimsə gürcü çaxırını içərdi. Pepsi qabında konyak olardı, kolbasa və çaxır. İndi o qız ləyaqətli ev qadınıdır, mənsə hələ də ləyaqətsiz küçə kişisi.
