Kulis.az Həmid Herisçinin yeni şeirlərini təqdim edir.

Köhnə güzgü

Çalan,

həm küləkdi, həm də mələkdi,

adı çıxan isə,

dərdli tütəkdi...

Oyanmaq,

həm bu, həm öz kölgəni

kənara itələməkdi,

Köhnə, çürük teleqraf dirəklərinə qoşulub

Vətəni tərk etməkdi...

Əlac?

Əlac, evdəki güzgünüzün

yerini dəyişməkdi.

Dəyiş, gör, dünyan necə

kökündən dəyişir,

paslı külqabın necə

öz-özünə təmizlənir,

Necə, qəfil bu güzgüdə

gözəl bir xanım

yaxasını düymələyir,

yanağı öpüş istəyir.

Dəyiş güzgünün yerini azca,

itəcək anında ordakı qoca,

açılacaq cavabsız çox qəliz tapmaca,

divardakı nimdaş xalça

göstərəcək sənə

ən gizli naxışını,

Fələk, dərhal geri çəkəcək öz qədim qarğışını,

Bu vaxt çaşma, uzağa qaçma

köhnə paltarlarının cibinə, dibinə bax

yaxşı-yaxşı,

Suallarının cavabı,

ümidlərinin son tüstüsü, son qüllabı

ordadı...

Tapıbsan... axır, ovcundadı...

Aşkarladığını

yenə, bu təzə güzgünə göstər...

Göz vuracaq sənə ordan

tanımadığın bir nəfər...

Sahilim

Vəli Səyyadiyə

Armudu istəkan

nəlbəkidə titrədi,

Oğlun, maşallah, əvvəlkindən

ucaboy görsəndi,

Silinibsə, sürücülük vəsiqənin

sıra nömrəsi,

Qurtarıbsa bu evin

həm pulu, həm üzərliyi,

Qorxudan divara dırmaşırsa

küçənizin bütün ac pişikləri,

Qardaşın heç kimə etibar etmirsə

qazamatdan gətirdiyi

qara təsbehi...

Sənə verəcəyim son təsəlli

Bax bu... bu... bu, əbədi mənzərəmdi:

“Bu dünyada tənha bir insanla

tənha itin ayaq izləri,

insan hissləri

uzanıb gedər,

Dənizə qədər”...

Soruşsan,

O tənha kimindi? Nəyindi?

Heç... nə əmimdi,

Nə uduzmuş vəkilimdi...

Bu, nə arxadan çəkilmiş öz şəklimdi...

Orda, yanmır, sönür bütün kibrit çöpləri,

Orda, külək dartır, boşaldır bütün düymələri...

Orda yarımçıqdı, qırıqdı bütün həyat cümlələri....

Bu... bu... mənim əbədi sahilimdi!!!

Bu dünyada tənha bir insanla,

tənha itin ayaq izləri,

İnsan hissləri

uzanıb gedər...

Dənizə qədər!!!

Altıbarmaqlının nişan üzüyü

Can içində gördüm cini,

Bir içində olan mini,

Qarğa, quzğun, göyərçini...

Ölmüşəm çoxdan... ayağım üzəngidədi...

Atım, döyüş meydanlarda sürükləyir

qanlı cəsədimi...

Heyif, indi

biz yox, avtoşlar pozur

qatı zülmətlərin səssizliyini

Heyif bizlər yox, küləklər geyir hələlik

buludların ağ köynəyini...

Heyif, bizlər yox, tərli pencərələr

axıdır öz gözlərindəndən bu son yaşı,

bu son qətrəni...

Olsun... noolsun... sabah görərsiz

altıncı barmağımın son qüdrətini...

Süfrəmdəki bax bu son xəmir kündəsini

Oxlovlara yox ey... bu sirli barmağıma

tapşırdım,

Öz kölgəmdən axır birdəfəlik

aralandım...

Budaqlardakı son alçaları,

bütün yarımçıq xalçaları,

harda Tanrı,

əl saxlayıb, insana tapşırıb

işin qalanını,

bu altıncı barmağımla, altıncı nağılımla

dərəcəm, bitirəcəm...

sonmacalda Allahdan alacam

öz altıncı barmağımın halallığını...

Qalır indi

qadınlara sevdirmək bu möcüzəni,

sevmək bir dünya gözəlini...

Altıncı barmağa keçirmək

sevgilərimin bütün

nişan üzüklərini!!!

Payız

Ölüm gələndə, görəcəksən

tətiyi sıxan kobud barmaq,

payızın sığalladığı sarı yarpaq,

bir ahənglə

titrəyəcək,

elə bu cür də göbəyini titrədəcək

“Elbaro” restoranındakı

anası göyçək

şişman rəqqasə...

Nə yaxşıkı...

Nə yaxşıkı,

həyat fanidi...

Ötəridi, axıcıdı, anidi,

həqiqi deyil, şərtidi,

bəzən, görmürsənmi,

özünə qarşı qatildi,

canidi...

Bildim!... o öz qalstukunu gəmirən

Saakaşvilidi!

Yoxsa, vallah, əbədiləşərdi

burjuyların supermarketlərə səfərləri,

həyatın ölümlə cərimələnməsi...

Nə yaxşıkı bu da fanidi...

Nə gözəldi, qəşəngdi

göydəki ala buludların hərəkəti,

yerdəki bank binalarının hərəkətsizliyi...

bunun fərqini,

riyazi tənliyini,

dəqiq "cəm”ini

həll etmiş qoca riyaziyyatçını göstər mənə.

İnanım bütün bunların da

faniliyinə,

sevinim, körpələrin payız sərçələrinə baxıb

azca gülümsəməyinə...

O körpə lap gülümsəməsə də

qələbəni yenə öz cibində bil,

sənindir,

qağayılara ömürlük icarə müqaviləsi bağlamış

vəhşi sahil...

Nə yaxşıkı

həyat fanidi...

yoxsa, nə varsa əbədiləşərdi...

Kəfənlər də çürüməzdi...

Qəndlər də əriməzdi

bizim bu oğraş çayxanalarda.

Buğda da üyülməzdi,

əsla kiçilməzdi,

dəmir əyilməzdi,

zibil də çürüməzdi

Qoca padşahlar,

elə hey təmbəki iyləyərdi,

elə hey asqıraraq yenidən dirilərdi...

ölərdi

ancaq

küləyi sinəsiylə saxlayan qağayılar.

payız da xərcləməzdi

öz sarı yarpaqlarını

bizim tənha küçələrimizdə...

Ətrafındakı sarı payız,

“Jek”dən, yaşayış yerindən aldığın arayış,

bu bir parça kağız,

belini sıxan köhnə qayış

deyir - “hələ də yaşayırsan”...

Payız. Payız. Payız...

Son balet

Orxan Camala

Neylon paket, qalxıb

quşlardan da

yüksəyə uçdu.

İndi neynək, odu...

odu,

səmalarımızın dəli qaranquşu.

İçinə özünü qoyub

bükdün göylərin ovcunu.

Hə, budu... budu

qismətimdəki

qu quşlarının son baleti,

son oyunu.

Bu qədərmi cılızlaşıb

Zəmanəmizin simurq quşu?

Tamaşanın quruluşçu rejissorunu

inan, bağrıma basardım,

Göz açınca, görərdim qarşımdadı

Axillesin qanlı topuğu.

Bəlkə dirilib üstümə gəlir

uşaqkən qovub çərlətdiyim sərçənin

qara tabutu?

Orxan Camalın Afrikadan gələn

narahat ruhu?

Özüm duydum,

Soyumurdu, dəmir tabutundakı Afrikanın

həm cəhənnəm, həm Prometey alovu.

Mənlə, çərpələng uçurdan

yeganə insan səndin,

Nooldu birdən səndələndin?

Çərpələngimizin ipini Afrikanın

ən quru ağacına düyünləyib

yerə sərildin...

Kremlin aşbazına,

əclafların keçəl başına

dünyanın ən çopur daşına

çırpıldın birdən-birə...

bilə-bilə, gülə-gülə

Getdin dünya hannibalizminin

düz göbəyinə.

Göydə bədirli ayı,

yerdə, ağ kəlağayı...

mənim kimi solaxayı

tənhalıqda qoyub getdin.

Dedin,

ulduzlar parlaqdı orda...

Cəsədini çaqqallarla qatillər birgə gəmirdi

son kadrda.

• Gələcəyə məktub - Züleyxa NaElin hekayəsi
• İstanbul kitab sərgisi bizə nə öyrətdi?
• Dilinin bəlasına düşən dünya şöhrətli yazıçı