Tofiq Nurəli
Necəsən şair?
Soyuq sözlər,
isti sözlər,
Acı sözlər,
tüstü sözlər...
Hara qeyb olub getdilər,
Səndən niyə küsdü sözlər?!
Necəsən şair?!
Bir vaxt başından qovurdun,
Sonra havaya sovurdun...
İndi bir söz də tapmırsan.
Bom-boş qalıb könül yurdun
Necəsən şair?!
Bax acı-acı gülümsə...
Soyumuş ocaq külüsən...
İndi sən şair deyilsən-
Sən bir şair ölüsüsən...
Necəsən şair?!
Heç kəs ölmür biz gedəndə..,
Əl titrədib diz gedəndə...
Sözdə tanrı qüdrəti var-
Şair ölür söz gedəndə
Necəsən şair?!
04.11.12
Sevgi yaşı
Adamla doludu indi bu şəhər,
İşə gecikmirəm, qaçmıram işdən.
Məni də ram etdi həyat birtəhər
Bir az başım çıxdı alış-verişdən...
Özümdən çıxmıram əvvəlki kimi,
Köçüb ürəyimdən gedib o təlaş.
İndi axtarmıram səadətimi -
Olmayan bir şeyi gəzməkmi əlac?!
Dostlar xəbər almır səni də daha,
Bir də ki..., dostların çoxusu yoxdur...
Səninlə rastlaşmaq həyəcanı yox,
Səni də itirmək qorxusu yoxdu.
İtənin nəyini itirəcəyəm,
Deyək ki, lap tapdım? – nə faydası var?
O başqa dünyaydı, bu başqa dünya –
Hərənin qaydasız öz qaydası var...
Bilmirəm o sevgi qalır, ya da yox,
Elə bil canımda həyat yorulur...
O sevgidən mənə qalan budur, bax –
Əllərim həm boşdu, həm də ki, dolu...
Bir zaman yağışlar bizimki idi...
Özgə könüllərə yağır indilər...
Bir vaxt pəncərəmdən baxan ulduzlar
Özgə pəncərəyə baxır indilər...
Həmən bu yağışlar səndən çox kiçik,
Yağdığı könül də pöhran-pöhrandı...
Həmən bu ulduzlar sevgi yaşında,
Həmən pəncərə də məndən cavandı...
08.01.12
