Kulis.az Ruzbeh Məmmədin yeni yazdığı “Klassika şeirləri”ni təqdim edir.

Vaxt var idi, qoyun-quzu güdərdik

Onda bizim toplanımız var idi

Qucaqlardıq dizimizi yağışda

Saatımız günəş, buludlar idi...

Nənəm bizə yağ qoyardı yeməkçün

Tez qaçardıq anamıza deməkçün

Səhər-səhər pendir üçün, çörəkçün

Gözlərimiz ağlar idi, zar idi...

Bayram oldu, pay gələrdi uzaqdan

Qızlar məktub göndərərdi uşaqdan

Əllərimiz balacaydı qaşıqdan

Xəstələnsək dərmanımız nar idi...

Sirrimizi anamıza deyərdik

Atamızı harda gəldi öyərdik

Nə versələr sevinərək geyərdik

Şalvar böyük, köynək bir az dar idi

Kənd-kəsəyin yolu bizi üzərdi

Xəstələnsək bibim deyər: Nəzərdi

Gəlin gedən hər əzaba dözərdi

Çıxıb gəlmək qadın üçün ar idi...

Vaxt var idi qoyun-quzu güdərdik

Onda bizim hər şeyimiz var idi...

***

Nə sən deyən, nə mən deyən olmadı

Neçə-neçə arzu durub qaldı ha...

İndən belə nə dəyişər, bilmirəm

Ürəyimiz ləkə-ləkə xaldı ha...

Təsəllilər göz yaşını qurutdu

Çatan bizi yalan-doğru ovutdu

Qalanlar da gedənləri unutdu

Bizi də ki, ölüm yada saldı ha...

Sən demə ki, həsrətimiz car imiş

Yaşanan da ömür yox e... xar imiş

Nə yaxşı ki, xatirələr var imiş

Nə yaxşı ki, xatirələr qaldı ha...

***

Üzünü yan tutan xanım

Örpəyini yel aparır

Həsrətin yandırdı məni

Gözlərimi sel aparır

Ürək yandı, yaman yandı

Ömür keçir - ömür andı...

Bağrım başı alovlandı

Bədənini tül aparır...

Elə bildim ki, ölmüşəm

Ölmüşəm də, nə ölmüşəm

Axşam yuxuda görmüşəm

Ağ əllərin gül aparır...

• "Nizami" operası Gəncədə nümayiş edildi
• Dünyada ayaqlar altda yaşamaq... – Günün şeiri
• Azərbaycanlı rejissorun ekran əsəri Kazan Film Festivalında iştirak edir