Günəşi hiss eləyə bilirdi bədənində. Hər hüceyrəsinə işləyən istini duya bilirdi. Sonatanı pozan səslər mane olmurdu ona. Öz dediklərinə özü də inanmayan müəllim, tribunada əsən tələbə, “Mango”nun yeni kolleksiyasından danışan boşboğaz rəfiqəsi düşüncələrindən ayıra bilmirdi onu. Qollarını qucaqlayıb göyümtül dairələrə-dərisinə baxırdı.
Qulağındakı musiqi ilə xüsusi ahəng yaradırdı bədənindəki göyərmiş izlər. Ruhunun düşməni olan bu ləkələr ona oyuncaqlarından yadigar qalmışdı, ehtirasına dost olmuşdu, məşuqlarının yadigarı idi. Səs-küydəki sükut buna deyirlər yəqin. Gözündən axan damcıların səsini belə duya bilirdi o səs-küydə. Hisslərin iflası deyil bu, şəxsiyyətin faciəsidi.
Konfeti əlindən alınmış uşaq kimidi o indi. Konfetini alıblar, o, köhnə oyuncaqları ilə qalıb. Bunlarla artıq oynayıb o dəfələrlə. Hətta bəzilərinin ayağını sındırıb, qolunu çıxardıb, gözlərini məhv eləyib. Darıxanda isə sığal çəkir başlarına, saçlarını darayır, sinəsinə uzadır, siqaretinin tüstüsüylə yeni nəfəs verir onlara. Kuklaları çox müxtəlifdi, yaraşıqlı, sarısaç, qarabuğdayı, hündür və ya çox hündür. Onların öz adları var, mövqeləri, gücləri.
Hətta hərdən hissləri də olur. Bu çox dözülməzdi. Danışıqlarına dözdüyü bəs deyilmiş kimi, hələ onların hisslərinə də hörmət etməlidi. Saqqız çeynə, ya da siqaret çək fərqi yoxdu, yenə də danışırlar. Elə bilirlər ki, ona maraqlıdı kuklalarının duyduqları, hissləri... Əslində isə onun arzuladığı, bəzən tüpürüb getmək istədiyi bu kuklaların hər hansı birini qucaqlayıb ağlamaqdı.
Kafka onu çox gözəl anlayır-“onun yalnızlığı insanlarla doludu”. Tək təsəllisi şokolad, sevimli oyuncaqları və özünü əsər bitənə qədər baş obraz kimi hesab etdiyi kitablardı.
Və onun artıq haqqı yoxdu öz mükəmməl qəhrəmanı haqda arzulamağa. O, özünə qadağa edib xəyallar qurmağı. Onun məqsədləri, prinsipləri var. Onun iradəsi var, basdırdığı hissləri var. Və onun çoxlu KUKLALARI var…
