Kulis.az Simran Qədimin “Yanğın” hekayəsini təqdim edir.

Ekstremal halla üzləşəndə, adətən, iki hal olur: adam ya özünü itirdiyindən yerindəcə donub qalır, ya da əksinə, sanki ona güc-qüvvət gəlir, dərhal, bir anın içindəcə qərar verə bilir. Canının hayına düşdüyündən elə bil bütün bədəni ən son hüceyrəsinəcən səfərbər olub vəziyyətdən çıxmağa çalışır...

Qəfil yuxudan ayılanda mən də belə bir duruma düşdüyümü gördüm: üçotaqlı, birmərtəbəli kiçik həyət evim çırtaçırt yanırdı, hər yanı od-alov, tüstü-duman bürümüşdü. Tək bir yol vardı: əvvəlcə otaqdan, sonra isə evdən çıxıb canımı qurtarmaq!

Evdə tək-tənha yaşayırdım, ailəm, valideynlərim, uşaqlarım yox idi ki, kiminsə hayına qalam. Bəs, mən neylədim, hansı addımı atdım? Beyni də, bədəni də keyiyib donanlardan idim, ya çox cəld, çevik tərpənənlərdən?

Əlbəttə ki, ikincisindən!

Tez, ildırım sürətiylə yerimdən qalxdım, qasırğa kimi od-alovun, tüstü-dumanın içindən keçərək əvvəlcə dəhlizə, sonra evin həyətinə, ardınca isə darvazadan çölə çıxdım. Sağ-salamat idim, qurtara bilmişdim quru canımı!

Lap yol tamam bağlansa, alovun içindən keçmək mümkün olmasaydı belə, özümü itirməzdim: hamam otağına girər, dəsmalları yaş edib qapının künc-bucaqlarını tutar, su dolu vannada gizlənərdim. Sakitcə yanğınsöndürənlərin gəlib məni xilas etmələrini gözləyərdim.

...Aman Allah, mən hələ də key-key, mat-mat yanğına, alov dilimlərinə baxıb bunları düşünürəm; çarpayıdaca donub qalmışam, heç yerimdən qımıldanmamışam da. Tərpənmək əvəzinə, fikrə getmişəm, öz-özümə xəyallar qururam, sadəcə. Niyə hərəkətə keçə, qalxıb düşündüklərimi reallaşdıra bilmirəm axı?! Qorxularıma əsir olub yerimdəcə qurumuşam, yanğın isə get-gedə şiddətlənir.

• Ankara Film Festivalına müraciətlər başlanıb
• Təki qanqaraçılıq olsun... - Qismət Rüstəmov
• Nihal Candan dünyasını dəyişdi