Kulis.az “Yeni imza” layihəsindən Emin Akifin şeirlərlərini təqdim edir.

Zəngə kimi

saçlarını qələmlə yığan

qızın önündə,

oğlanlar qələmin başını

gəmirməklə dayanardı,

hələ məktəb vaxtlarında.

kitabın öyrətmədiyi

həqiqətlər var axı, Günəş,

lap Adəmin quş ovlamağı,

Həvvanın odu qorumağı

kimi.

ovlamaq kişinin günahına,

od qadının silahına çevrildi.

sonra gördük ki,

xəyanətlə yekə-yekə

xanlıqlar devrildi.

indi bütün dillərdə qadına

xanım deyilir,

səncə təsadüfmü?

müəllimlər yemək yemirdi –

deyib aldatmışdılar bizi,

sən demə,

müəllimlər ac da qala

bilirmiş

kapitalizmin qucağında.

bundan böyük təəssüfmü?

bizə öyrətmişdilər ki,

quşların birini vuranda,

o birilər də uçub gedirmiş

ağacın budağından.

yəni,

bir adamı tərk etmək,

bütün bəşəriyyəti

öldürməkdir.

o qoca Misir müəllim də,

dəmir xəttkeşini partaya

vurmaqla

səs salmağın ən faciəli şey

olduğunu deyirdi bizə,

birinci dəfəydi görürdüm

saçlarını qələmlə yığan

qızın,

gözlərinin dolduğunu,

"müəllim, o xətkeşlə,

dünyada silah səsini

kəsmək olar?" - deyib

ağlamışdı,

atasını Qarabağda itirən qız.

birinci dəfə idi,

o qoca Misirin dili-ağzı

bağlanmışdı.

heç vaxt yoxlanışa gələn

komissiyanı görmədik,

həmişə bizim başımızı belə

aldatdılar.

ki, görmədiyimiz

nələrdənsə

qorxmağı öyrənək.

gördük,

qardaşının ayaqqabısıyla,

köynəyiylə dərsə gələn

qızdan

kişi kimi qadın olmağı,

Yusifin atasının önündə

əyilən direktor

2-nin başı aşağı 5

olmasıydı.

yəni,

Günəş, dadı olmazdı

həqiqətlər gizlin

olmasaydı.

və zəng çalınır,

əvvəlcə hay-küy düşür,

sonra səssizlik.

hə, Günəş,

əvvəlcə sən batırsan,

sonra çökür sənsizlik.

dünyanın bombasını,

mərmisini,

səs-küyünü nə vaxtsa belə

susduracaqlar.

Bir gün

Bir gün fıstıq qabında

siqaretlər yurd salar,

Bir gün əlüzyuyana su axar

gözlərimdən.

Daha günəşdən qabaq

üzümə dəyməz əlin,

Saçlarının ətrini alaram

dizlərimdən.

Divar asılqanında zaman

cəllada dönər

Hər gün o zəhrimər şey

beynimi qamçılayar.

Yoxluğunu səsiylə,

əqrəblərin iyirmi dörd saat

hədəsiylə salar yadıma hər gün.

İstisini itirmiş yastıq da sən dillənər,

Toz basmış güldandakı

solmuş çiçəklər də sən.

Hər gün çirkli qab-qacaq,

sərxoş olub sındırdığım

çərçivəli şəkillər,

boğazımda ilişən dadsız

yeməklər də sən.

Bu yol inadkar külək

səni axtaran zaman boşa

çıxır əllərim,

Təklik üzümə qayıdır sırtıq

tüpürcək kimi.

Bu boza dönmüş həyat

tor bağlayıb gözlərimin

ucunda

arsız hörümçək kimi.

Ağlımı itirmişəm.

Gah qayıdanda evə

bir dəstə gül alıram,

Gah da ki, eşidirəm

mətbəxdən gülüşünü.

Gah da hərdən telefonda

yığıramsa nömrəni –

Bu insan mövcud deyil!

İtirdin Günəşini!

Hə, yadıma düşdü axı,

nəsə bir söz demişdin,

Demişdin ki, bilmək olmur

avandımı, tərsimi.

İşdir, bir gün mən olmaram

darıxar qulaqların

Eşidirsən?

Lazım olar...

Yaxşı-yaxşı qulağında sırğa

elə səsimi.

Gedək qış yuxusuna

gəl, öyrət mənə saymağı,

sənəcən nə qədər sayım?

de ki, neçə gecə sayım,

de ki, neçə səhər sayım.

sən də yaxşı bilirsən

ki,

titrək olur

tənhaların əlləri.

bu nazik barmaqlarımın,

dizlərimin ucu göynər,

saçlarından ötəri...

ürək elə, mesaj yaz,

darıxma, qayıdıram,

bu gün, sabah gəlirəm.

gələnəcən özünə

biraz da bax, gəlirəm.

qayıdıram, içəsən

əllərimdən isti çay,

isti kökə yeyəsən,

dayan, tapdım deyəsən,

deyim, neçə gecə say,

bu gün, sabah gəlirəm,

ürəklənim cavab yazım

tənhaların

bütün ili qış olur.

dönüb ana qarğışına,

tənhaların qarğışı da

tutmayan qarğış olur.

isti çay, isti kökə,

o sonranın işidi.

qayıtmaq istə, sonrası

ayaqların işidi.

qayıt, bayrama çevirək

bu təkliyi yıxmağı.

təkliyə barmaq yelləyib

qışqıraq ki, demişdik

bir gün devirəcəyik

bu əclaf darıxmağı...

ikimiz yola verərik

ömrün bütün qışlarını.

Sonra sənə sayaram,

sevdiyim qarğışları.

gəl, ötüb gedək saatı

saatı öldürməyə.

hamını bir-bir yaşadıb

həyatı öldürməyə.

səni and verirəm, Günəş,

o kökə qoxusuna,

qol-qola, çiyin-çiyinə

gedək qış yuxusuna.

“Detdom” uşağı

"Detdom" uşağıyam,

əli yuxarıyam,

üzü aşağıyam - deyib

zümzümə edən uşaq,

böyüdü,

hələ də başa düşmədi ki,

ana və ata niyə

müqəddəsdir?

böyüdü,

sığına bilmədiyi qucaqlarla birgə,

"bəlkə,

gələcəklər?" - deyib,

umduğu uzaqlarla birgə,

böyüdü.

“Detdom” çarpayısından

əzablı günlərin qucağına

atıldı,

dünyanın ən soyuq yerləri

“Detdom” uşağına pulsuz satıldı:

küçələr...

skamyalar...

laqeyd adamlar...

Təklik sənə yaraşır

bu təklik xərçəng kimidir,

tutulmaq ehtimalı var.

gəbərir içində adam

saçın yolan bir halı var.

tarla müqəvvası kimi

açanda qollarımızı

nolar, bizi də qucaqla

Məryəmin İsası kimi.

hardasa bir çomağın var,

təkliyin gözünü çıxart,

başını əz, ilahi.

vallah, öz aramızdı da

təklik sənə yaraşır,

özün tək gəz, ilahi!

Bu şeiri atamın xatirəsinə həsr edirəm

Allah zərbəsini vurub

dağıtdı ailə üçbucağımızı,

sevginin gözləri açıldı

ucsuz-bucaqsız yetimliyə

atam düşdü Yerin

biradamlıq dəliyinə,

səpələndik biz öz yerimizə,

doğma adamlar öz yerlərinə.

sən demə, Yerin cazibə

qüvvəsiymiş adamları

torpağa aparan

adamlar dünyadan Ozon

qatını dəlib gedirlər,

bir gün o dəlikdən böyük

tənhalıq düşəcək yer üzünə

laap, dünya boyda...

sən demə, milyon ildi

adamlar dünyanı dağıtmaq

üçün gəlib gedirlər.

ən çox da anam üşüdü

qucağı buz təklikdən,

hardan biləydim ki, demə,

qadınlar yetim qalırmış

ərlərindən.

anamın saçları boz

darıxmağın əllinci çaları,

gözləri su səpir yollara,

diksinir qapının zəngindən,

təəssüf ki, o yollar

qaytarmır, aparır.

demə, ana olmaqdan daha çətini

ata olmaqdır

bütün dul qadınlar üçün...

bütün dul qadınlar üçün

evinin qibləsidi

ərinin şəkilə dönüb asıldığı

o divar

anam atamdan danışır və

divarı göstərir...

bəs, Allaha çatmağa

görəsən neçə ev var?

indi bir-birimizə qısılıb

arzuladığımız şey,

gedənlərin sürətinə çatmaq

üçün

qu quşlarına bağlanmış

arabada Günəşə doğru

uçmaq...

gedənlər ayaqdan belə

itisə,

niyə belə ləng olur bu buz

darıxmaq?

daha sonra,

sonrası, çətin olur

doğmalarla aradakı hasara

dırmanmaq,

ürəyim, fikrim, gözüm qalır

hasarın o biri üzündə,

bəzən ayağımın altına

qoyuram arzuları,

boyumun çatdığı yerdə

şüşə qırıntıları kəsir

əllərimi,

iki əl saxlamışam

ağlamağa,

içimdəki adam deyir,

heç olmasa onları itirmə,

buz kimi saxladığın ürəyin

nə vaxt əriməyi bilinmir....

xoş günlərin tavasını

sıyırdım, doya bilmədim,

əvəzində yağdı yağışlar,

sevindi torpağın ətriylə

oynamaqdan ötrü buludlar,

indi bu yağış adamları

ovutmur, ilahi,

biz sənə möcüzələrlə

inanmışıq,

bilirsən ki, dünyanın

səkkizinci möcüzəsi –

xoşbəxtlikdir,

bundan sonra,

sonrası, bizə möcüzə

göstər...

• Sabahdan sonra - Yeni hekayə
• “Boni” filminin təqdimatı keçirildi
• Bugünkü yazıçıların çoxu unudulacaq... - Zorən ədəbiyyat tarixində qalmaq mümkündürmü?