Eldar möcüzə idi. Poeziyasıyla, publisistikasıyla, yeyib-içməyiylə, yeriməyiylə, adicə həyat tərziylə. Məsələn, dostunun qızının şəxsiyyət vəsiqəsi almasını bayram kimi qeyd etməsini təkid edirdi və fəhlə dostunu buna inandırırdı – müstəqil ölkənin vətəndaşının pasport alması elə bayramıdı də!

Yaxud, o qızının soyadını elə özü kimi Baxış yazdırmışdı və hamıya da milli soyad götürməyi məsləhət görürdü – elə bil tələsirdi, ürəyinə dammışdı ki, bunu sonralar qulaqardına vuracaqlar…

Eldar özgür şair idi. Hamının şairi olmasa da, hamıların sevgisini qazanmışdı:

Anam deyir ki,
Allah hamının Allahıdı –
yaxşının, pisin,
əyrinin, düzün
namərdin, mərdin…

…Allah hamının Allahıdı,
Ancaq mən
Hamının şairi
Ola bilmədim, ana…

Eldar verilişin təsdiqinə qol çəkən yerdə müavininə yer qalmazdı. Eldar söz deyən məclisdə hələm-hələm adam danışmağa ürək eləməzdi. Eldar ilk dəfə şeirə ünvan, ad gətirdi – katibə (“Ala-bula adam”), prezidentə (“Məktub”) yazdığı şeirlərdə sözünü düz-düzünəqulu deməkdən çəkinmədi. O yazırdı: “Venesuellada Sessar Valexonun sözünün başına döyürdülər, Fransada özünün başına, ancaq o, sözünün başına döyülən yerdən qaçıb, özünün başına döyülən yerdə yaşayıb, şair özünün başına döyülən yerdə yaşaya bilər, sözünün başına döyülən yerdə yox!

…Mənə görə, sözüqıpıq olunca, gözüqıpıq olmaq yaxşıdır”

Eldar Vətəni evindən, anasından, balasından çox istədi. Vətənsə ona bircə qarış yer qıydı. Bu da onun sözüdü:

Ay özgələr, heyyyyy!
Ay özümüzünkülər, heyyy!
Bu milləti qırın ki, çoxalsın,
Bu milləti döyün ki, ayılsın,
Bu milləti öldürün ki, dirilsin,
qırın, köpək uşağı,
döyün, köpək uşağı,
öldürün...

Öldürdülər. Eldarlar olacaqmı, çoxalacaqmı?

Ad günün mübarək, qardaş! Bağışla, çörək davası bir gün dincə qoydu bu yazını...

• Ən dəhşətli ixtira – abort masası... – Habil Rzanurun şeirləri
• Tanınmış aktyor dördüncü dəfə əməliyyat olundu
• Gəncədə yeni kitab evi istifadəyə verildi