Kulis.az Zamin Hacının “Günəşi udan əjdaha” yazısını təqdim edir.
Payız qəfil gəlir, heç yay qurtarmamış. Və birdən görürsən, sən buna heç hazır deyilsən. Həmişəki kimi. 48 ildir. Ya da 4 milyon 480 min il. Buna oxşar sözləri atası ölən oğuldan eşitdiyini xatırlayırsan:
“Mən buna heç hazır deyildim”.
Alimlər deyirlər, kainatımızda bəzi planetlərin çoxlu günəşləri var. İki, üç, dörd... Günəşin biri üfüqə doğru sürüşəndə, o biri çıxıb səni qızdırsın. Nə gözəl yerlər var. O yerlərdə biz yoxuq. “Marslı” kinosunda Mett Deymonu planetdə unudub, atıb çıxıb gedirdilər, o da orda kartof becərirdi. (Hardansa dəli şeytan bu qüssəli cızma-qaraya istiot səpmək istəyir: “Əsl gədəbəyli kimi”).
Marsda bostan salan bu qərib gübrə kimi... öz nəcisindən yararlanırdı.
Bu, bizim bu ucu-bucağı, dibi görünməyən qalaktikalar və kainatlar arasında öz ... düşməyimizin əla simvoluydu.
Daniel Defo bu tənhalığı “Robinzon Kruzo” romanında yazmışdı.
Hara baxsan, tənhayıq.
8 milyard tənha adam.
Hamısının ürəyində çat.
Evimizdəki çatı bugünlərdə aşkar elədim və çox dilxor oldum. Bəlkə hava günəşli olanda görsəm bu qədər pis olmazdım. İndi fikirləşirəm:
“Yağış yağacaq, hava soyuyur, gəl indi bu çatı yama. Birdən yamaq götürməsə? Başıma uçsa?”.
Uilyam Bleyk, “Böyük qırmızı əjdaha və Günəşə bürünmüş qadın”, 1810-cu il.
Qəribədir, görəsən niyə insan ürəyindəki bəzi problemlərə “çat” deyirlər?
Doğrudanmı orada sözün əsl mənasında çat yaranır?
Lap divardakına oxşar.
Onu hansı sementlə bərkidirlər?
Sevdiyiniz insanların ürəyinə dirək olun. Uçmağa qoymayın.
“Belə söylədi Zamin” – çoxdandır bunu yazmırdım.
Guya mən Nitşenin qəhrəmanı Zərdüştəm.
“Çat” sözü bizim dildə niyə həm də feil kimi səslənir?
Bəs qədim türklər “cənnətə” niyə “uçmaq” deyirdilər?
Keçən ilin dekabrında 27 illik ayrılıqdan sonra uşaqlığım keçən evin xarabalığı qarşısında duranda da çatı axtarmışdım. Pəncərəsi qabağında iydə bitən otağımızın arxa divarında idi. İçəridən divar kağızı və suvağa görə görünmürdü, ancaq bayırdan görünürdü. Baxdım, divarın o hissəsi yoxdur. Çatın havadakı yeri isə sanki qalırdı. O gözəgörünməz pərdəni aralayıb başqa dünyalara keçə bilərdim.
Ya gözəgörünməz, niyə şərait yaratmadın?
İki Günəş nə əla şeydir, mən ölüm...
Üçü, dördü olsa lap zor olardı. Biri varlıları Mayami plyajında şezlonqda qızdırsın, o biri kasıbların Sabirabadda əkdiyi qarpızı işıqla doldursun. Üçüncüsü Murovda əlləri donan əsgəri sığallasın. Dördüncüsü də bilmirəm neyləsin – mən Günəş deyiləm ki, hər şeyi bilim.
“Qoy həmişə Günəş olsun” – o unudulmuş, musiqi “kladovka”mızda üstünü toz buludu basan köhnə nəğmədə deyilən kimi.
Hələ Yeqor Letovun mahnısı da var:
Və dibinə köpəklər işəmiş dirəklər
Və dəli beton evlər
Və üstündən tank keçmiş çəyirtkə
Və ailəvi ölüm arzulayıb ayaqlarından asılan qızlar
Və bizim gecənin önündə ibtidai mistik qorxularımız
Və bunlar hamısı üstümüzə elə çox tökülür ki
Bağırsaqlarımız və beyinlərimiz milçəklər kimi uçuşurVə bu hər il baş verir.
Canım payız, gözüm payız, sən niyə hər il baş verirsən?
