Hərdən özünü “Titanik” filminin o qoca qadın qəhrəmanı kimi hiss edirsən.
Sularda dostları, səltənəti qərq olmuş o qarı kimi.
Həyat adlı okeanın dibində film kimi xatirələri qalmış biritək.
Elə hey o dibə vurmuş xatirələrdən danışmaq istəyirsən.
Anlatdıqların ən yaxşı halda gözəl bir film təsiri bağışlayır.
Başqa heç nə.
Okeanın dibində qalmış o həyatın açarı təkcə səndədi. O açarı heç kəsə ötürə bilməzsən.
Vaxt keçdikcə, illərin tortası üstünə çökdükcə hələ ölümün səndən xeyli uzaqda olduğunu hiss edirsən.
Sanki kimsə daima qulağına pıçıldayır:
- Qorxma, sən indi, burda ölməyəcəksən. Sən ömrünün ixtiyar çağında, öz evində, isti yatağında öləcəksən.
Buna inanırsan.
Ola bilsin ki, gerçəkdən də belə olacaq.
Amma öz isti yatağında yorğun halda gözlədiyin o ölüm bir az da okeanın soyuq suları qoxuyacaq.
