Ürəkdən bir:
- Necəsən? - desələr, məsələn...
Mən də:
- Kövrəlmişəm, - desəm.
- Nə üçün? Soruşsalar, tutaq ki...
- Şagirdlərimçün darıxıram, - desəm mən də...
İnanarlarmı, əcəba, şagirdlərinin baxışlarını xatırlayıb kövrələn birinin varlığına?!
Həyatın nazik tərəfi o qədər nazik ki, məsum məktəbli baxışlarının özləmi kimi. Həyatın qalın tərəfi o qədər qalın ki, məktəblərin həbsxanatək sıxması qədər.
Yaşamın ekvator xəttini tapmaq o qədər çətin ki...
Cani-dildən:
- Nə istəyirsən? - soruşan olsa, məsələn...
- Nə istədiyimi bilmirəm, - desəm...
Kimsə tapa bilərmi içimdəki inadın adını, çölümdəki qovğanın yaşını?!
Bax, məsələn, hansı taktika səhvi vardı son vuruşumun, hansı ədalətsiz yanı vardı?!
Kimsə çözə bilərmi niyə ən cəsur döyüşçülər arxadan vurulur, niyə ən ucuz satılır başına ən böyük qiymət qoyulası adamlar?!
Bax, tutaq ki həyat dərsi bitəndə “kimin sualı var?” soruşan oldu, yəni fərz eləyək ki, oldu.
Əlimi qaldırıb sual versəm mən də:
- Niyə ən içdən nəvazişlər öldürür, niyə böyük sevgilər qarşılığında cılızlaşır adamlar, - desəm?!
- Niyə əlinə silah verib arxamızı döndüyümüz kəslər ürəyimizi düz nişan almağı belə bacarmadı?! Əllərinin əsdiyinə sevinək deyəmi?!
Bir cavabı yoxsa həyatın, yenə eyni inadla susacaqsa, mən nə istədiyimi niyə bilim ki?
Bax, dostum, hər körpənin “Ana” deyəcəyi birinə ehtiyacı olduğu kimi hər böyüyün də “Niyə?” hayqıracaq birinə ehtiyacı var. Biri olmalı, arxadaş, sənin bütün “niyə?”lərinə ən azından günahkar kimi susacaq biri mütləq olmalı...
