Əyyub Məmmədov
Sənsizlik elə bir zərbə vurub ki,
Çətin mən özümü toplaya biləm
Yanmış, qurumuş budaq kimiyəm
Sanma ki, bir daha çiçəkləyəm mən
Sən elə getdin ki, izin qalmadı
Bircə təsəlliyçün rəsmin qalmadı
Özünlə birlikdə alıb apardın
Baxıb düşünməyə bir şey qalmadı
Parkda, küçədə, geniş meydanda
Dolaşıb hər yerə nəzər salıram
Bəlkə oxşarın, bənzərin çıxar
Yalançı xəyallar yaşamaq üçün
İlahi nə edim, necə ovunum
Belə yaşamaqdan nə ilham alım
Mümkünmü onsuz tənha yaşayım
Göz yaşlarımda boğulub qalım
Vaxtsız yaşlanıram, bükülür belim
Dərd-sərim tükənmir qarışıb beynim
Görəsən nə olacaq mənim taleyim?
Sənsizlik əbədi qismətim mənim
