Kulis.az Amil Məmiyevin yeni şeirlərini təqdim edir.
Əllərini və qollarını müharibədə təzəcə itirmiş,
heç kimi dindirməyən, hamıdan qaçan adam,
ancaq futbola baxarkən təskinlik tapırdı.
Axı meydanda əllə oynamaq qadağan idi?!
***
Heyvanı vuranda qəddarlıq,
soyub dərisinə vurduqda
musiqi yaranacaqdı.
***
Pıçıltı deyildi, öpüş deyildi.
İndi bu dəfə
kimsə xoruldayırdı
qulağının dibində.
***
Müharibədə bir ayağı
minaya düşən əsgər
illər sonra evə dönəcəkdi
və hönkürüb deyəcəkdi.
"Ayağım düşmədi".
***
Qurusa gözümün yaşı bir gün,
görən necə ağlayaram göz yaşım üçün?
***
Saçlarımı darayıb
paltarda yatıram gecələr.
Deyirəm işdi birdən
yuxuma gələrsən,
ayıb olar.
***
Hardasa bir ev yanır,
yanğınsöndürənlər tələsir.
Hardasa bir qız ağlayır,
göz yaşları gecikir.
Təxliyə olunur evdəkilər,
təkliyə öyrəşir qız.
Külə dönür, dağılır ev.
Gülə dönür, darıxır qız.
***
Bir az yaxşı fikirləş gör özünü hara qoymusan?
Bəlkə itirmisən? Ya yadından çıxıb özün?
Hansı yolla gəlmişdinsə, o yolla da qayıt.
Bəlkə, o zaman özünü tapdın.
***
Bilmək olmur...
Yarpaq olmayan yerdə payızı
Qar olmayan yerdə qışı
Çiçək olmayan yerdə yazı
Dəniz olmayan yerdə yayı bilmək olmur.
Necə ki, sən olmayan yerdə
məni bilmək olmur...
***
Qabarıb üstünə geri çəkilməyim,
Billah mənlik deyil, günahım yox.
Sönməyən cazibən nə qədər ki var,
Bil ki, mən dəniz olacam, sən ay.
***
Key, fəaliyyətsiz adamlar
daima özlərini başqalarından böyük hiss edərlər .
Necə ki ayaqlarımız, əllərimiz də
hərəkətsiz qalıb keyiyəndə
onları başqa orqanlara nisbətən
böyük hiss edirik.
