Sədaqət Əliqızı
Payız küləyi
Yalqız gecələrin yalquzağı tək
Ulayır uğuldayır payız küləyi.
Ağacdan sıyrılan qopan yarpaqlar ,
Fırlanır küləyin əlində naçar.
Sovrulub havada ovulub tökülürlər
içini dərd yeyən adamlar kimi.
Göynəyib sızladıqca yetim körpənin
Taxta sinəsində bir quş ürəyi,
Silinir dünyanın saxta rəngləri ,
Silinir çirkinlərin üz boyası kimi.
Dolub göy üzü mavi göz təki ,
Havadan cəhənnəm qoxusu gəlir.
Hara yox olub adamlar?...
Küçədə adama oxşayanlar gəzir.
Axşam
Axşam ... hiyləgərcəsinə biri-birinə,
Göz vurur işıqlar.
Qaranlığın dadını çıxarır yarasalar
Çarpayıda çırpınan xəstə canını tutub dişinə.
Təslim olmaq istəmir zülmətə.
Sonuncu nəfəsini yığıb içinə
dirənir ölümə
tələsir günəşi görməyə.
Günəşin rəsmini
Çəkmək istəyir gözlərinə,
Tanrı eşidir
Sonu gəlmir,
Bu gecə uzanır payız yağışı kimi.
Əllərim divarlara yapışır,
Onlardan imdad diləyir sanki,
Mən çöküncə qollarım süruşub
Yaralı ilan təki yanıma düşür.
Acıdan qıvrılıram və astaca,
Pıçıldayıram
Dediklərimi yalnız tanrı eşidir.
Tapılacaq izin
Mayaksız gecələr
Ömrünün rəngi
Səsin təlatümlü dəniz sularının ahəngi.
Dalğalar sənin dağılan saçlarındı.
Tufana əsir düşmüş dəniz kimisən.
Dənizin özündə sən yelkənsiz gəmisən.
Bir azdan çırpılacağın qayalıqlardı önün.
Hansısa sahildəsə bir gün,
Bəlkə də tapılacaq izin.
