Kulis.Az Seyid Aynurun “Dondurma istəyən uşaq” şeirini təqdim edir.
Suvaqsız divarlar,
paslı yelləncək,
Bu gün sirlərini açacaqdı yataqxanamız;
dilə gəlmişdi elə bil həyət-
Qonşular keçmişi xatırladacaqdı,
unudacaqdım işə qayıtmağı,
şəhəri dinləyəcəkdim
zamanın dişinin dibindən çıxmış
köhnə stulda oturub.
Gözəl idi həyat, divarın o biri üzündə
özündən razı adamlar kimi
Yuxarıdan aşağı baxırdı
yeni tikililər
görər deyə binanın acıqlı gözətçisi,
qorxub ciblərimə gizlətdim
çirkli əllərimi
ancaq nəfsim,
nəfsim təmiz idi
deyəsən, unutmuşdum işə qayıtmağı.
qismətini gözləyən qız kimi baxırdı
taksilər gələnə-gedənə
neçə il idi ki, bizim Qasım dayı da
“qaçqınlıq məktəbini” bitirib
taksi sürücüsü olmuşdu-
ancaq hələ də yaxşı tanımırdı
şəhərin bütün küçələrini
görəsən,
daha neçə peşə uydurulacaqdı bu kasıblıqda.
Sirlərini açacaqdı yataqxanamız;
dilə gəlmişdi elə bil həyət,
unutmuşdum işə qayıtmağı
Birdən toppuş əllərini dükana sarı uzadıb
anasından dondurma istəyən
bir oğlan uşağını gördüm-
tanıdım,
beş gün öncə kredit borcuna görə
dama basmışdılar atasını:
Şuşanı aldıqları kimi,
Azadlığını da aldılar əlindən.
O, isə qızına cehiz alacaqdı,
baba olacaqdı
yenə qaldı gələcək yazlara
bu toy.
dilə gəlmişdi elə bil həyət,
unutmuşdum işə qayıtmağı.
Birdən yenə o əlləri gördüm-
Açılmışdı gəmini ovuclayan dəniz kimi
istəmirdi dondurmanın bitməsini
Sahili arzulamayan dalğatək!.
