Meşədə tülkü lələ,
Quyruğu yekə şələ.
Hamıya lağ edirdi,
Mən gözələm deyirdi.
Bir gün bu tülkü lələ,
Quyruğu yekə şələ,
Rast gəldi bir ayıya,
Başladı o davıya.
Dedi, kobud, qarasan,
Ölüb yerə batasan.
Amma mənə bax, mənə,
Get, ayıb olsun sənə!
Ayı çox kədərləndi,
Geri dönüb, qəmləndi.
Sonra bu tülkü lələ,
Rast gəldi bir dovşana,
Başladı yana-yana,
Nəğmə oxudu ona:
-Çəpgöz, yekəqulaqsan,
Sanma ki, çox qoçaqsan.
Amma mənə bax mənə,
Hamının əzəliyəm,
Meşənin gözəliyəm.
Dovşan çox kədərləndi.
Hətta gözü nəmləndi
Sonra bu tülkü lələ,
Rast oldu bir kirpiyə,
Paltarı iti iynə.
Dedi, uzun burnun var,
Tikanlı paltarın var.
Hamı səndən çox qorxar.
Kirpi məəttəl qaldı
Mısmırığın salladı
Sonra bu tülkü lələ,
Gözəl bir çaya getdi.
İndi də çaya baxıb,
Balığa lağ edirdi.
Eybəcərsən, deyirdi
Birdən bərk külək əsdi,
Onun ümidin kəsdi.
Çürümüş qoz ağacı,
Özündən razı bacı,
Onun başına aşdı,
Tülkü qana bulaşdı.
Sifəti oldu çopur,
Başı da qotur-qotur.
Onun şələ quyruğu
Lap dibindən qırıldı,
Lovğa bacı sarsıldı.
Tülkünün naləsinə,
Bayaqdan lağ etdiyi,
Ağlatdığı, üzdüyü,
Bütün dostlar yığışdı.
Ona çox acıdılar,
Əvvəllər bacıydılar.
Ucadan ağlayaraq,
Ürəyi dağlayaraq,
Üzrxahlıq elədi.
Dedi, sizə heç zaman,
Lağ etmərəm, söylədi.
Nə olar bağışlayın,
Deyib yenə ağladı.
O qopmuş quyruğunu,
Götürüb sığalladı.
