Kulis.az Şəmşad Ağanın “Kənd” şeirini təqdim edir
Bir gün dönəcəyim kənd,
- bir vaxt doğma anam idi
və ən inandığım
adam idi...
Yamacından daş atardıq,
çatmazdı atdığımız daşlar
adamlara,
kirəmitli damlara...
üstündəki qayadan
balaca görünərdi adamları,
- yuvasına yem daşıyan
qarışqalar kimi...
hətta dağ boyda məmməd dayı da...
Hərdən uşaq ağlımızla
dərdləşərdik,
kövrələrdik,
acıyardıq halına;
- əvvəllər belə deyildi,
90-larda əyildi,
oğlu cəbhədən dönməyən
fatma qarı kimi büküldü beli...
Dağ kimi oğullar getdi,
qayıtmadı biri də...
çilik-çilik oldu,
sındı bu kənd,
- köks ötürüb belə deyirdi məmməd dayı...
Üzülmüşdü
adamları boşaldıqca,
cəbhədən hər gün gələn
şəhid tabutları boyda kiçilmişdi bu kənd...
Bir vaxtlar sevdiyim o kənd qızı da,
iki uşaq anasıdı...
sevmədiyi bir ocaqda
bəlkə də, layla səsinə bələyər körpəsini
və üzü keçmişə doğru
bir gələcək donar gözlərində...
Amma mən
bu kəndə qonaq gedəcəm,
daha yoxuşlar da tanımaz məni...
bir gün dönəcəyim kənd,
bir vaxt doğma anam idi
və ən inandığım adam idi...
