Şair Emin Pirinin “Tanrının kölgəsi” adlı kitabı işıq üzü görüb. Kitabda şairin son dönəmlərdə yazdığı şeirlər yer alıb. Kitab “aybKitab” layihəsi çərçivəsində çap olunub. Müəllif iyunun 19-da Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin “Natəvan klubu”nda imza günü keçirəcək. Kulis kitabda yer alan yeni şeirlərdən bir neçəsini təqdim edir.
Uşaqlıq illərim asan keçməyib
Çətin keçib uşaqlığım,
ayaqqabım yırtılardı
böyüyəndə ayağım.
Ayağınız böyüməsin deyə
dua etmisinizmi heç?!
Uşaqlıq illərim asan keçməyib...
Bir az çətin olub uşaq illərim.
Sərhədin
tikanlı məftilləri kimi görünərdi
kasıb uşaqlarının gözündə
məktəb bufetinin qapısı.
O sərhədi keçə bilmək
bəlkə də həyatımızın
ən böyük inqilabı.
alın yazımıza qarşı
ən böyük üsyan idi.
Anamın erkən ağaran saçlarında
görünürdü
ala bilmədiyi oyuncaqlar.
Taleyin oyuncağına çevrilmişdik.
Bəs hardaydı
Körpələri sevən Tanrı?!
Hindus olmasaq da,
atamızın cibinə görə
bölmüşdülər bizi
sinif otaqlarında
Kastalara.
Dəniz suları okean sularına
qarışmadığı kimi
Bizi qarışdırmazdılar...
Heç də sevgidən udmur
Okean balıqları
Dəniz balıqlarını.
Oynayanda belə varlı uşaqları
Bizi özlərinə yaraşdırmazdılar.
Paltarının yamağını gizlətməkdi
varlıların gözündən
Kasıb uşaqlarının oyunu.
Kişilər ağlamaz deyən anam
yerimə özü ağlardı.
Nağıl söylərdi,
göydən üç alma düşməzdi nağıllarında,
deməzdi bunu anam –
birdən ürəyimiz alma istəyər...
Abort stolunda yalvaran körpə
Cənnət anaların ayağı altındadı
deyən qadın
bətnində doğratdığı
körpə bədənini
yığıb ayaqları altına
qalxır cənnətə sarı.
Burda Hippokrat andına,
körpə qanı axıdaraq
and içirlər.
Kimlərinsə
ömür boyu arzuladığı
körpə səsi
cərrah bıçağıyla kəsilir...
Şeytan boylanır
ağ xalatlı pəncərədən
gözləri bərəlib
dizləri əsir
ürəyi dözmür baxmağa.
Qadın dözür ancaq
Və baxır...
Öz fəryadından tutulan qulaqları
eşidə bilmir
bətnindəki körpənin
“yaşamaq istəyirəm” hayqırtısını.
Alın yazısında həyat
ana bətnindən
abort stoluna kimi
uzanan yolmuş.
Küncə atılmış
körpə bədəni
əllərini açıb göyə
“mən təsliməm, ana,
yetər bu işgəncə! “ –
deyib yalvarır.
İşıqforda çaşan külək
Döngələrdə gizlənib
oğrun-oğrun
baxır qızlara külək.
Kiminin taleyini,
kiminin telini aparır.
Tutub ətəklərindən
şit-şit zarafatlaşır,
əl atıb saçlarına
yolur
və gülür külək.
Bu külək canından çıxıb
harda can verəcək bilmir.
adamlar küləkdən qaçıb
hara gedəcək bilmir.
İşıqforda gözləyib
baxır
havalı keçən maşına
necə keçsin küçənin
bu başından o başına.
Yorulub əldən düşür,
şəhərin gözündən düşür,
o qədər qıza ilişib
utandığından
dağlara qaçır külək.
Toylarda oynayan xanımlar kimi
yellənir
sünbülü dolmuş zəmilər
bu küləyin havasına.
Yayın istisi vurub başına
üz-gözü tər içində
payızçün yaman darıxıb.
oturub ağac kölgəsində
özünü küləyə verir
bu külək.
Oyun
Əsəbimi soyutmaq istəyirəm
bir şeylə:
təpik vurasan yer kürəsinə
Marsla Venera arasından keçə
sən də sevinəsən “qol vurdum” deyə.
Günəş yüyürə ardınca
qışqırıb bağıra arxanca
əl atıb saçını yola -
ay oğlan, topumu qaytar dala.
Ən çox sevdiyi qadından da
bezir adam.
Başının üstə qaldırıb
Yer kürəsini
soxasan Marian çökəkliyinə
bir qadın ucbatından.
Günəş dar ağacı,
dünya edam kürsüsü
haqq-nahaq asılır hamı.
...bu Yer kürəsini
sapand daşıtək
atıb Bermud üçbucağına
gizlədəsən özünü.
İsanın saqqalı kimi
dalğalanır günəş şəfəqləri
həvarilər dövrəsində.
bir səhər oyanıb görəcəyik
başqa qalaktikaya köçüb
planetlərdən birisi.
Şeytan barmağında ipləri
yellənən beşikdi bu yer.
Demək tabutmuş bu beşik
yatırmaqçün ölüləri.
Başımızı qadınla aldadıb
tutub yerimizi Allah.
Qalxıb yaxasından
tutub deyəsən
bu qədər oynatdın,
bəsin deyilmi?!
Bu dünya oyundu -
Oynayır
kişiylə qadın,
adamla Şeytan.
...Alnımıza
bu oyunun hesabını
çoxdan yazıb
Oynadan.
Sağ qalan varmı?!...
əsgər sinəsi axtarır
isinməyə
fevral şaxtasından
üşüyən güllə.
hər əsgər tabutu
bir ağ gəlinliklə köçər...
əsgər deyil,
sevən qızın arzularını
götürüb gedər
hər atılan güllə.
soba yanında
gecə yarısı bir qız
məktub yazır səngərə.
anasının yarıyuxulu
“qızım yatmamısan?”
sualına diksinir:
“üşüyürəm, ana,
odun atıram sobaya” ...
daha
gecələri oyaq qalmağa
soba yanında
məktub yazmağa,
yalandan üşüməyə
sobaya odun atmağa
ehtiyac yoxdu...
səngərdən qıvrıla-qıvrıla
boğuq səsi gəlir
tağım komandirinin:
“kimsə sağdı?!”
Allahın zarafatı
Ölənlər oyanıb çıxa qəbirdən
durub dirilərin qaza qəbrini.
gedəsən sevdiyin qəbrin üstünə
görəsən yazılıb:
bir zarafatdı.
Şeytan da bezikib çıxa özündən
içindən allahın özü boylana
dönüb arxasınca gələn bəndəyə:
“Yaman aldatdım ha...”
Deyə!
Sancıdan qıvrılan anaya
məktub gələ
bətnindəki körpədən:
məni gözləməyin,
bu, zarafatdı.
75 yaşında döyülə qapın -
məktəbdə sevdiyin qızdı
qayıdıb.
əlində əsanın qoyduğu qabar
toxuna saçlarına...
Qoşulub İblisə çıxıb gedəsən
Allahın dalınca qeybət edəsən
arxanca mələklər yalvara
Allah da göydən qışqıra:
Emin,
bu,
zarafat deyil?!
Ölən dənizləri kim ağlar
Günəş işığına, gəmi fitinə
oyanıb dənizdən çıxır buludlar.
Bu səhər
bəxti tora ilişib balıqçının, -
tilova gəlmir balıqlar.
“Bəs hardadı,
yola gələn balıqlar,
yola gedən balıqlar.
Pullu-pulsuz,
hamısı
pula gedən balıqlar.”
Söymə bu dənizi, balıqçı qardaş,
xırda soxulcana gəlməz
hər balıq.
Bir dəfə də öpüş qoy tilovuna
bəlkə sevgiyə aldanıb
bir balıq düşə “toruna”.
Balıqlar dənizi sevdiyi kimi
dünyada sevdiyin bir qadın olsa
sən onun, o sənin həyatın olsa,
biryolluq atarsan toru, tilovu.
Hamı “mənim Tanrım” deyib
tək Allahı
öz aralarında
bölə bilmədikləritək
Yüz illərdi bu dənizi
bölür, bölür
bölə bilmir adamlar.
Bu qədər tordan, tələdən
necə çıxıb bu dəniz
bilə bilmir adamlar.
Dəniz soyuqlayıb,
Neftçilər çərtib belini
Qan alır bu dənizdən.
Hə, balıqçı qardaş, belə...
nə soyuqdəymədən,
nə susuzluqdan öləcək
bu dəniz...
Qorxuram qansızlıqdan ölə!
Ölən dənizlər var,
ölü dəniz var.
Ölən dənizləri görən kim ağlar?!
Bir gün bu dənizin başı üstündə
durub saçlarını yolar buludlar...
Boyat çörək kimisən
Havası alınmamış mətbəxin
nəmlənmiş divarları küncündə
boyat çörək kimisən.
Nə özüm yeyə bilirəm,
nə də bərəkətdi deyə
çölə ata bilmədiyim –
SƏN!..
Burda bir xalq uyuyur
Böyük Qafqaz,
Kiçik Qafqaz, -
Qafqaz sıra dağları...
bir az da baş daşlarına oxşayır...
bircə yazısı çatışmır:
“Burda bir xalq uyuyur.”
Bizə qul olmağı anamız öyrətdi!
İstidən, ya aclıqdan,
ya da qandal kimi bələyə
etiraz eləyib ağlayanda,
bir ana laylasıyla susdurulduq
“köləliyə xoş gəldin” deyib.
Daram çəkilmiş neft boruları
Atamın təzyiqli damarlarına bənzəyir.
Ürəyinə qayıtmırsa,
bəs, hara axır bu qan?
İşsiz vaxtlarımda evdən çıxanda
Anamın namaz üstə
dediyi duaları qoydum cibimə
Yolpulu əvəzi.
“Xalqım, xalqım” deyib
timsah kimi ağlama.
Axıtdığın göz yaşı deyil,
vicdanının gözlərindən
öz sifətinə tüpürməyindi.
“Ölərəm,
əldən əgər getsə vətən”
deyənlər
uzunömürlü kimi
təqaüd almaq üçün
bankomatlar önündə
növbəyə düzüldülər
işğaldan sonra.
Canavar südünə
susayıb dodaqlarım
Ergenekondan bəri ilk dəfə
belə yalnızam...
...Qonşumuzdakı Gülöyşə xalanın
bir əlini dəzgah aparıb
hələ sovet vaxtı.
qocalıb indi
bütün bədənini gəzir qırışlar.
Gəzib hər yerini axtarıb tapıb
bircə tapa bilmir həmin əlini.
O qırışların
o əli axtardığı,
özlədiyi kimi
özlədim səni, Vətən!..
Üstü-başı tozlu şeir
Nə olsun ki, yanaşıram,
adın bilmədiklərimə.
Mən şeir yazmıram, xanım,
dadın bilmədiklərimə.
Hayandansan, haralısan
elə də maraqlı deyil.
Heç səndən əvvəlkilər də
dünyanın maralı deyil.
Gah nazını, gah fikrini,
gah da yükünü çəkirəm.
Mən yazıq çarmıxa gedən
İsa çəkəni çəkirəm.
Vurulmuşam,
divarına
vurulan bir şəkil kimi.
Çəkirsən məni özünə
quraqlıqda çat-çat olmuş
torpaq suyu çəkən kimi.
İydə ağacı altından
qıraq ol, xatası çıxar.
Bu sakit may gecəsinin
fevral ayı səsi çıxar.
Mən şeir yazmıram, xanım,
dadın bilmədiklərimə.
Nə olsun ki, yanaşıram
adın bilmədiklərimə.
Can borcu
Gəl,
döy qapımı...
yolun uzaqdı bilirəm,
əziyyət çəkmə,
sizə gətirrəm
qapımı
döy,
ürəyin döyünən qədər.
Yaşayıb güldürmədim
səni doyunca.
qoy,
ölüm...
doyunca ağladım səni.
Tanrım,
sənin də yanında
yalançı oldum,
göndərə bilmədim əmanətini.
sənə də can borcum qalıb,
nisyə dəftərinə yazarsan məni.
