Kürçaylı Məmmədovun şeirləri
***
Gecələr işıqları daha çox sevirəm, ana,
Sevdiyim qızların heç biri yarım ola bilmədi,
Yarımçıq qaldım,
Bəlkə bundandır o sevgi...
Gecələr musiqiləri daha çox sevirəm, ana,
Ürəyim uyuyur notlarda.
Və bir gün tapmasan
elə notlarda axtar məni...
Gecələr uzaqları daha çox sevirəm, ana,
Uzaqlar yaxınların ümid,
təsəlli yeridir.
Səndən uzaqda yaxşıyam,
Narahat olma.
Vaxtında yemək yemirəm,
Çayım həmişə soyuq,
Tez-tez də xəstələnirəm...
Gecələr yolları daha çox sevirəm, ana,
O yolları ki, “necədir” sualını
dondurub gözlərində,
nigaranlıq yaradıb ürəyində,
bütün yollar sənə aparır əslində...
Gecələr payızı daha çox sevirəm, ana,
yağış ömrü arzuladığım qızın ahı
gecələr daha çox tutur məni bu payız.
Yağış damır taleyimdən
həmin qızın yanaqlarına...
Gecələr ölümü daha çox sevirəm, ana,
İnsanlar tənhalığı sevdiyi kimi
vuruluram ölümün təkrarsızlığına.
Ölürəm hər gecə,
hər səhər məni dünyaya gətirirsən yenidən...
Gecələr ayrılıqları daha çox sevirəm, ana,
Ayrılıqlar müdriklər üçündür.
Bu bomboz, avam insanlar
haradan bilsinlər nədir ayrılıq.
Bu işlək, qarın insanlar
haradan bilsinlər ki,
həyatı sevmək üçündür ayrılıqlar...
Gecələr həyatı daha çox sevirəm, ana,
İşıqları,
musiqiləri,
uzaqları,
yolları,
payızı,
ölümü,
ayrılıqları sevdiyim kimi.
Sevə bilmədiyim yarımçıqlıqdı,
O yarımçıqlıq ki,
sevdiyim qızların heç biri yarım ola bilmədi,
Para qaldım...
***
Bu gecə işıqlarına,
Tənhalıq kölgə salır.
Hərdən sal yadına, məndən
Eh, səndə nələr qalır...
Düşüb yolların ağına,
Sənə doğru gedirəm.
Həsrətin ac, ürəyimi
Ona kabab edirəm.
Sənin telefon nömrəndə,
Barmaqlarım üşüyər.
Sənsiz yatağıma məndən,
Əvvəl qəmin döşənər...
Bir musiqi səni anar,
Sən olmayan otaqda.
Bir oğlan uzanıb qalar,
Üzüqoylu yataqda.
Yağış döyər pəncərəni,
Xatirələr titrəyər.
Nə səndən bir xəbər, nə də
Telefon zəngi gələr.
