Dilarə Zamanova
Bu dəfə məsələni çox uzatmayacam, birbaşa mətləbə keçəcəyəm. Onsuz da hər şeyi nə qədər dolandırsaq da ağrısını birbaşa yaşamırıqmı? Bir gün parfüm mağazasında işləyən dostumla danışırdım. Dedi ki, Dilarə, işdə idim, mağazadan içəri balaca, üzü soyuqdan qıpqırmızı olan bir qız girdi. İçəri girəndə dodağının altında pıçıldadı: “Allahım, nə olar yadıma düşsün.” “Buyurun, nə istəyirsiniz?” dedim. Əvvəlcə udqundu, sonra başladı danışmağa: “Mən bir parfüm axtarıram, amma adını bilmirəm. Bir-iki dənəsini iyləyib baxa bilərəm?”.
“Əlbəttə, necə iyi idi? Şirin, Acı, ağır?” – soruşdum. Qız dayandı, bir az gözləri doldu, “Yadımdan çıxıb”, - dedi. Axtarmağa başladıq, sonra bir-bir bütün kişi parfümlərini qoxladı. Sonra bir parfümü iyləməyi ilə ağlamağı bir oldu. “O... Onun qoxusudur”, - deyib ağlamağa davam etdi. “İyi yadımdan çıxarmışdım, amma tapdım. Onun iyi budur”, - dedi. - “Boynunu nə vaxt qoxulasam, belə qoxuyurdu. Çox axtardım, tapa bilmədim. Onu da qoxusunu da tapa bilmədim... Bilmirəm nə qədər xatırladar mənə onu bütün dünyaya bu parfümdən sıxsam yenə də onu geri qaytarmaz, amma əlimdə qalan tək təsəlli budur”. Əllərinə vurdu parfümü. Əllərini iyləyə-iyləyə getdi mağazadan. O vaxt bu sözlər mənə elə də qeyri-adi gəlməmişdi, açığı. Düşünürdüm ki, mən olsaydım gedib o oğlanı tapardım, görərdim. Qız qorxaqlıq edib. Ya da ki, ümumiyyətlə bir insanın özü üçün darıxmaq olar da. Onun iyi üçün darıxmaq nə deməkdir?! Sən demə, olurmuş... Sən demə, bir insan başqa birinin baxışına, qoxusuna, səsinə, gözlərinə, lap elə kirpiklərinə belə möhtac qala bilirmiş. Mən sırf onun parfümünün qoxusudur deyə bir oğlanın arxasınca metroya qaçanda bunu başa düşdüm. Həmin oğlanı saxlayıb parfümün adını soruşmuşdum. Mənə dəli kimi baxaraq parfümün adını dedi.
Deyə bilərsiniz ki, bunları mənə niyə deyirsən. Ona görə deyirəm ki, etməyin, bir insanı öz qoxunuza həsrət qoyacaq qədər ondan uzaqlaşmayın. Çünki bir qoxu insanın bütün ömrünü ağrıda bilər. Şairimizin dediyi kimi, “Burnunun ucu göynəyər tanış qoxudan ötrü...”
