Nərgiz İsmayılova
Nərgiz Rəfail qızı İsmayılova 12 mart 1986-cı ildə Ordubad şəhərinin Əndəmic kəndində anadan olub. Orta təhsilini Ordubad Qız liseyində alıb. 2004-cü ildə Naxçıvan Dövlət Universitetinin Azərbaycan dili və ədəbiyyatı ixtisası üzrə əyani şöbəsinə daxil olmuş, 2008-ci ildə həmin ixtisası bitirmişdir.
2009-2012-ci illərdə Gəncə Dövlət Universitetində“Xarici ölkələr ədəbiyyatı” üzrə magist təhsili almışdır. Təhsil illərində Tələbə Elmi Cəmiyyəti xətti ilə diplomlarla təltif olunmuşdur. 2012-ci ildən AMEA Naxçıvan Bölməsi İncəsənət, Dil və Ədəbiyyat İnstitutunun Ədəbiyyatşünaslıq şöbəsində çalışır.
Günahkar idi yarpaqlar
Yaşıl libasıyla göz oxşayan bir ağacın altındaydı vətəni. Skamyanı himayəsinə götürmüşdü sanki ağac .O skamyanın üstündə oturanlar çox olurdu ...
Yayın cızha-cızında günəşdən qaçmaq istəyənləri, sevgililəri, dostları daha kimləri qonaq etmişdi o . Çox parlaq rəngdəydi. Görünür təzə boyanmışdı. Hər gün qonaqlarını qarşılayar, onların hisslərini, duyğularını, dərdlərini və hətta yalanlarını səbirlə dinləyərdi. Nələrə şahid olmamışdı ki...
Orada gileylərini, dərdlərini unudub gedənlər də var idi, umidləriylə, arzularıyla vidalaşanlar da.
Təkcə skamya yox ağac da, yarpaqlar da, hətta bəzən dəvətsiz müsafirlər olan quşlar da şahidi olurdular müxtəlif talelərin...
Bəzən göz yaşları damcılayardı üzərinə duzlu-duzlu, bəzən gülüş səsləri diksindirərdi onu...
Bəzən döşəyi olardı bir evsizin, bəzənsə cırmaq izlərini daşıyardı üzərində bir çarəsizin və bəzən də “Niyə sevmir axı” sualları qarşısında susardı bir yeniyetmənin.
“Kim sevir ki ” deyə bilmirdi...
Günlər beləcə ötüb keçirdi. Quşlar sıxıldıqlarında gedirdilər, fəqət nə ağac, nə də skamya gedə bilmirdi, axı onlar ev sahibi idilər, səbirlə dinləyirdilər insanları və insan qiyafəsindəkiləri. Artıq çox insanı yaxşı tanımağa başlamışdı ağac da, skamya da, bəzən ağac başını yelləyirdi eşitdiklərinə, yarpaqlarsa pıçıltıyla aralarında müzakirə edirdilər insanların problemlərini, dərdlərini, xəyallarını, bəzən də riyakarlıqlarını. Zaman keçdikcə ruhuna müxtəlif qiyafətlər geyindirən insanlardan bezmişdi skamya da, ağac da.
Yoxsa, fəsilləri qısqanmışdı insan?
Nə idi ruhundakı bu müxtəliflik?
Əvvəllər yağış yuyub aparırdı skamyanın üzərindəki tale izlərini. Sonra yağış belə bir neçə damlaya sığdırmışdı salamını, bəzənsə yan keçirdi yağış, o da sıxılmışdı boyanmış niyyətlərdən, yorulmuşdu boyası axdıqdan sonra üzə çıxan acı gərçəklərdən, bəli bezikmişdi yağış da.
İnsanların dərdinə ortaq olan skamya yaşlanmışdı, rəngi solmuşdu, dərisi çatlamışdı.
Ağac da qocalmışdı, insanların hərəkətlərindən utanıb-qızarıb, bozaran yarpaqlar artıq rahatlıq istəyirdilər. Ağac küsmüşdü yarpaqlardan gizlətdiyi üçün sevgini, kədəri, yalanı və riyakarlığı.
Ağac küsmüşdü yarpaqlardan ...
Çətiri olmuşdu skamyanın yarpaqlar, öz yaratdığı insanın büründüyü qiyafəni, qırılmış ümidləri bəzən də sevgiylə gülümsəyən gözləri görə bilmirdi Tanrı, çətiri olmuşdu skamyanın yarpaqlar...
Bəlkə də Tanrının göz yaşı idi yağış, qəzəbi idi ildırımlar...
Ancaq tək gerçək var idi.
Günahkar idi yarpaqlar...
