Jalə Səhrəd
Qırmızıya bürünmüşdü tabutun
Hamının ağ-qara olduğu,
Körpə bir fidanın solduğu yerdə.
Çiyinlərdə bir günəş uzaqlaşdı
O küçənin sonunda.
Neçə gənci batan gördüm
O Günəşin qürubunun fonunda.
Zəif bir işıq düşdü
Pəncərəmdən divardakı şəklinə.
Bir gün köynəklər bəzəyib
Divarıma qonan şəklin
Qərənfillər açdı o an.
Bu səhər günəşi utanan gördüm.
Mənə gülümsəmək öyrədən bacım,
Səhər gülümsədim mən də günəşə.
Susdum, səs salmadım.
Üzünə vurmadım gecikdiyini.
Anlaya bilməzdi gecikən günəş
Fidanını torpağa verənlərin
Günəşdən niyə incidiyini...
Torpaq tökdük ümidlərin üstünə.
Yarımçıq mahnılar, şeirlər qaldı.
Səni sinəsində yatıran torpaq
Bir gəlin, bir ana, bir yar apardı.
