Zərif Bəkirova
Mən ağıram.
Başıaşağıyam.
Tərbiyəli, ev qızıyam.
Hisslərimi göstərmərəm,
heç nə büruzə vermərəm.
Küçədə ciddi baxaram,
Zəhrimarı yağdırdaram.
Bu belədir, öyrədiblər
Uşaqlıqdan deyiblər.
Özümü qorunma mexanizmi kimi inkişaf etdiriblər.
Çiyinlərimdə var mənim
Ailə yükü, ev yükü,
namus yükü, bilmirəm da nə yükü.
Öyrənmişəm, öyrədiblər.
Belə tərbiyə ediblər.
Mən anayam, xanımam
Müəlliməyəm, xadiməyəm
Daha nəyəm, nəyəm, nəyəm.
Kişinin gözünə baxmaram,
rastlaşanda gözümü aşağı salaram.
Çox gülüb də əylənmərəm,
həmişə yerimi bilərəm.
Ağırlığı daşıyıram,
bax beləcə yaşayaram.
Gülmək olar, amma bir az.
Əylənmək olar, o da bir az.
Özümə sərhəd qoymalıyam.
Üzümü bağlamasam da
üzümü ağ tutmalıyam.
Mən bir ailə təmsilçisiyəm,
Bunu həmişə yadımda saxlamalıyam.
