mənə şair demə nolar,
şairlər analı, atalı yetim olur.
ruhun zənginliyi mədənin boşluğunda əriyir,
gözəlliyə baş əyən qəlbin arzuları
boş qalmış soyuducuda buzlaşır,
kirələrdə ömür sevgisizləşir,
tənhalıq borclar qədər çoxalır.
dostlar küskünlüyün qədər azalır
hətta fahişələr də adını nisyə dəftərinə yazır.
mənə şair demə nolar.
sevgilərini ağ kağıza qara mürəkkəblə yazıb
sonra da həmin kağızları yandırır şairlər,
sevgiləri də yanıb külə dönür.
öz ruhları da külə qarışıb heçliyə qovuşur.
sonsuz sükutlarla zənginləşir həyat.
sonuncu ümid parıltısı da sönür.
nə ilk, nə son baharda əbədi sevgi olur,
erkən yaşda qocalır şairlər,
müdrikləşmədən ölürlər,
canlı cəsədə bənzəyirlər.
bir şeiri bir şüşə şəraba dəyişib
qədəhlərlə nakam eşqin
əzabını yuyurlar
və hansısa şahzadə gözəl
qəlbinin aynasında şairin rəsmini görəndə
sonlu həyat əbədi ölümlə əvəzlənir, əvəzlənir...
