(Afrikadakı meymunun bəyənməyib ağacdan atdığı üç banan)
Biri vardı, biri yoxdu, bir millət var idi. Bu millətin sağlam geni, sağlam əkini-biçini, mal-qarası, və bütün bunlardan yeyib içib böyüyən sağlam, işgüzar balaları var idi. Göyündə ağacları öz boyunda, bağında meyvəsi, bostanında tərəvəzi öz dadında. Əti, yağı, südü, qaymağı öz doğma tamında. Qırmızı yanaqlı nənələr, çal papaqlı dədələrdən miras qalırdı nəsillərə bu sağlıq. Bir gün pis əmilər gəlib bu nizamı pozdular...
Hər şey pis yağlardan başladı. Nehrələri sındırıb sıradan çıxartdılar. Ömrü boyu Cənub Qafqazın havası, suyu, ot-ələfi ilə böyümüş heyvanlardan tutulan kərə yağı ilə yaşayan millətə dəmir qutularda başqa qitələrin morjunun, suitinin, daha nələrinin yağını yedirtməyə başladılar. Sonra okeanın bütün taylarından toyuq budları axışdı millətin evinə. Daha sonra broylerlər uçub gəldilər. Qoyun və mal əti adı ilə daha nələr, nələr...
Sonra, günəşin belə fırçasında olmayan əlvan rənglərdə, başqa dadda, başqa böyüklükdə tanış və naməlum meyvələr. Sonra müxtəlif sular, şirələr...
Beləcə, millət parklardan və meydandan daha çox apteklərdə və xəstəxanalarda toplaşdı.
Sonra yenə okeanın hər tayından millətin üzərinə müxtəlif dərmanlar axmağa başladı. Bu artıq fəlakət idi. Amma son deyildi. Son daha pis idi. Son sonsuzluq idi...
Sonra millətdə uşaq ölümlərinin sayı artmağa başladı. Uşaqlar ya analarının bətnində, ya da doğulandan az sonra öldülər. Stressə düşüb ömürlük xəstə qalan anaların, əli heç yana çatmayan, siqaretə, içkiyə qurşanıb kişilikdən düşən ataların məmləkəti, biruşaqlı ailələrin milləti...
Sonra millətdə sonsuzluq yarandı. Övlada həsrət qalan ailələrin sayı dayanmadan artdı...
Sonra süni mayalanma qaçılmaz oldu...
Beləcə, pis əmilər çoxdan alıb gətirdikləri süni mayalanma aparatlarının üstünü açıb, işə saldılar. Tədricən kimliyi bəlli olmayan donorlar dövriyyəyə buraxıldı...
Qırmızıyanaq nənələrin bütün bunlardan xəbərsiz idilər. Onlar çoxdan-hələ ağızlarının dadı dəyişən kimi ölmüşdülər. Çalpapaq dədələr də nəvələrinin rəngi dəyişənə qədər dözüb yaşaya bilmişdilər...
Biri vardı, biri yoxdu, bir millət var idi. Və bu, həmin millət deyildi...
