Kulis gənc şair Elvin Bakiroğlunun yeni şeirlərini təqdim edir.

1.

sən adamsızlığımın üstünə gəlib çıxmışdın

tanrı payızın tablosunu asmışdı pəncərəmə

mən üzünü düşünürdüm

qara zeytun gözlərin varıydı üzünün süfrəsində

süd qoxurdun

körpə qoxurdun

çılğınlığın

südün daşqınlığıydı

dəliliyin

bir körpənin yad qucağındakı çaşqınlığıydı

divar yazısı qədər ünvanlı

alın yazısı qədər naməlumuydu şeirlərim

şeirlərimi köçürürdün dəftərlərə

arada öpüşürdük

öpüşümüzü bölən telefon zəngiydi

qapı səsiydi

köhnə dəftərlərdəki qara-quralar

gizli öpüşlərin xəritəsiydi

gedişindən bir saat sonra

saatları geri çəkmişdilər

saatları geri çəkməyə bir saat gecikmişdilər

hər şeyi geri çəkmişdilər səndən başqa

hər şey geri çəkilmişdi sən qarışıq

mən və külək

hər yerdə ulayırdıq

ölmüş sahibini axtaran it tək

yenə

tanrı payızın tablosunu asıb pəncərəmə

pərdəni çəkirəm ki ağaclar rahat soyunsun

şəhər süd qoxur

2.

alt qonşuya şeir yazır

ayaqların sətir-sətir.

bir otaqda gəzirsənsə,

neçə milyon kilometr.

iki yol da divaradı,

çatırsan və qayıdırsan.

bir otaqda bu dünyanı

gəzib evə qayıdırsan.

sanki salıb itirmisən

ən dəyərli daş-qaşını.

o başa bu başa gedib

axtarırsan öz başını.

kölgəni küçədən görən

çaşıb başını bulayır:

"o divarlar görən niyə

adamla tennis oynayır?.."

3.

...işə bax, boylandım, uzandı gecə,

pişiyi gəzirəm bəlkə qayıtdı.

ürəyimə yatan qız da indicə

qara bir kişinin yanına yatdı.

mən tək qaldım.

göydə Ay varıydı, yerdə bir yeşik,

sonra Ay yerindən laxladı getdi.

küçənin tinindən burulan pişik,

zibil yeşiyini yoxladı getdi.

mən tək qaldım.

pişik hara getdi, niyə gəlmədi?

Ay da atdı yerə özü özünü.

evlər bu səhnəyə baxa bilmədi,

bütün pəncərələr yumdu gözünü.

mən tək qaldım.

deyirdim yaxşı ki hələ işıq var

mənim öz evimdə, öz mənzilimdə.

bağlandı kanallar, söndü işıqlar

sonuncu siqaret öldü əlimdə.

mən tək qaldım.

...səhər də açıldı, işıq da yandı,

pəncərələr qalxdı, evlər oyandı,

əslində dünyanın hər şeyi qaldı.

pişiyin aclıgı çəkildi tamam,

Ay da göy üzünə yenə ucaldı.

o qız o kişinin oldu vəssalam,

mənə də bir zibil yeşiyi qaldı.

mən tək qalmadım.

4.

"sevmə"lərə, "sev"lərə

yığılışan dostlarım.

yeyib-içib evlərə

dağılışan dostlarım.

mənim boş tərəfimsiz,

qolu qırılan kimi.

sizinçün darıxıram

sizdən ayrılan kimi.

evə sarı gedirəm,

ağzım, dilim kəmşirin.

zəng eləyib deyirəm

mənə qəhvə bişirin.

yağış göydə at çapır,

yerdə bir it islanır.

yanmır bu zəhrimar da,

elə kibrit islanır.

heç taksi də görünmür,

işə-gücə yaramaz!

gecikir ki bu şeirə

onu da salım bir az.

bir səkiyə oturub

ulduzları sayıram.

bəlkə də lap uzaqdan

dəliyə oxşayıram.

kiminçünsə mən indi

quldurun yekəsiyəm.

ölürəm e, sanırlar

ölüm təhlükəsiyəm.

taksi gəlir, minmirəm,

doymuram bu yağışdan.

zümzümə eləyirəm

asta-asta, yavaşdan.

"caddələrdə rüzgar"ı

oxuyuram özümçün.

bu mahnını o vaxtı

yazmışdılar bizimçün.

evdən zəng eləyirlər:

- ay bala, harda qaldın?

qəhvənin zayı çıxdı,

rəngi-ruhu saraldı.

- bilirsənmi, ay ana,

nəyə görə gəlmirəm?

bu şeirin sonunu

tamamlaya bilmirəm...

• Psixiatr Nadir İsmayılov: "Hipnozun təsirində adam nə gəldi, danışa bilər..." - Müsahibə
• Rəşad Dağlı əməliyyat olundu
• Dövlət Mahnı Teatrından “Qarabağ çalarları”