Tənhalığını ula...

Darıxmaq hər şeyi bir az xatırlamaqdır.

ölənlərini, uşaqlığını,

tələsik evliliyini, gecikmiş sevgini,

əl çatmayan insanını.

Küçə-küçə, ev-ev darıxar adam.

Bir uğur gözləyər, gəlməz!

Bir insan axtarar, tapmaz!

Göyünün Allahı, yerinin adamı yoxdur bu şəhərin!

Qaçmağa yeri, sığınmağa adamı qıtlaşıb!

Axtardığın qoxunu tapmazsan!

Nəsə kimisə əskikdir burdan!

Bəlkə də özün artıqsan?!

Qurd olub ulamağın gələr.

Qurd tənhalığını qara ulayar.

Qürurundan, kimsə görməsin deyə.

Bu şəhərin qarı əskikdir,

bir də bir qurdu,

Ya da səni qara aparan insanı...

“Tənhalığını qara ula!” demişdi.

Qarı əritmək, tənhalığını bitirmək üçün.

Nə qar əridi, nə tənhalıq bitdi!

O qar adamın da getdi.

Sən darıxırsan.

Üzünü qarda yuyan əlləri,

Səni bağrına basan qolları,

doğma qoxusu əskikdir çünki.

Bir insanı çatışmır şəhərin.

Telefon səsinə diksinərsən.

Zəng vuran çox danışmaz.

Sağ ol da söyləməz.

“Darıxma” deyər,

dəstəyi asar.

Sən darıxmazsan.

“Səni, məni əskikdir bu şəhərin” söyləyərsən,

dəstəyi asandan sonra.

Darıxmaq o zəngi arzulamaq,

“darıxma” sözünü özləmək,

kimisə gözləməkdir...

Ya bir gün darıxmasan?!

Yəqin artıq yoxsan deməkdir.

Bu şəhərdə qar tapmasa,

mütləq gedəcək ora, qara...

üzünü qarla yumağa,

bərk-bərk qucaqlamağa,

“tənhalığını qara ula” söyləməyə adamı olmayacaq.

o qədər qürurlu ki,

“dünyada bir darıxan insan əskikdir,

“darıxma” deməyə insanım yoxdur, pıçıldayacaq.

“mən onu sevirəm” söyləməz...

üzünü qara tutub qurd kimi ulayar tənhalığını.

Və bəlkə hər qurd ulartısı, bir sevgi etirafıdır elə!

• "Uzanıb yatıb, baldırı bir az açıq..." - Rakı şüşəsində balıq olmaq istəyən şair
• İstanbulda Vaqif Səmədoğlunun kitabı təqdim edildi
• Yaşamaq necə qorxuludur... - Günün şeiri