Kulis Lənkəranda yaşayan şair Tərlan Əbilovun yeni şeirlərini təqdim edir.

Skleroz

İndicə

buralarda

əlimin altında harasa qoyduğum

və unutduğum əşya kimi gəzirəm özümü...

Gözümə dəymirəm güzgülərdə,

yoxa çıxmışam çarpayıdan,

səsim gəlmir mətbəxdən...

Yadıma düşmürəm

nervpotoloqumun telefon nömrəsi kimi

heç cür...

Xatırlamıram

özümü axırıncı dəfə harada gördüyümü,

özümü sonuncu dəfə hara qoyduğumu,

hardan götürdüyümü.

Şeirdir döyülən qapım...

Darısqallıq

Obraz kimi kasıb olanların

pərdəsiz səhnəsidir həyat...

Sinəsindən saz asılmış divar qədər qoşmadır hər şey...

Və sən hər şeyin fonunda heçkimsən –

yaratdığın obrazla müqayisədə.

Yəni

sevmək –

bir ömür darıxmaqdır,

Darıxmaq –

bir addımın içində var-gəl edə bilməkdir elə...

Və sən

çox gözəl darıxırsan, çoox gözəl.

Narahat olma, şair,

narahat olma;

tənhalığı adamlarla dolu olanlar bilir,

təklənməyin nə olduğunu...

Ta

Üzün dünyadan dönübsə,

demək, üzü bərisən ta.

Çiynində evin gəzdirən

sən də bizdən birisən ta.

Əl eyləmə gedən vaxta,

Əlin çatmaz şikəst baxta.

Çıxarmışam səni taxta –

ilhamıma pərisən ta.

Öz başına gələn işsən,

Tapmazsan izinə düşsən...

Bu gündən sən də dərvişsən,

səfilsən, sərsərisən ta...

Hər yerdə

(Agim Rifat Yeşerenə)

Saralsalar belə

qaldırmayın divarlardan şəkilləri,

heyfiniz gəlsin bir parça donmuş vaxta...

Ayrılıq sağımda,

ayrılıq solumda,

qarşımda,

qonşumda ayrılıq,

mənim həyatıma qadın nə gərək.

Pəncərədən göyə baxıram,

ildırım çaxıram –

otağıma daha çox işıq gərək

qaranlıqda.

Yer kürəsində sevgi azlığı var deyə

ölüm qoxuyur nəfəsimiz,

aclıq qoxuyur dişlərimiz.

Yaşamaqdan bezmək varkən hər yerdə,

qaldırmayın şəkilləri,

yazığınız gəlsin divarlara...

***

Bu gecə

iydə ağacının budağında titrəyən yarpağam,

bəyaz varaqların yaxasına,

qaranlığın yuxusuna

şeir pıçıldayan dodağam...

İlham pərisinin bəzədiyi süfrədə

and yerinə araq içirəm sağlığına bu gecə.

Bir nəğmənin könlünü,

bir şairin belini sındırıram əlli-əlli...

O...

Damarları görünsün deyə,

əsgi dolayıb sıxardılar qolunu...

Şeir yazarkən üzünü divara çevirərdi xatirələrinin –

utanardı

anasından,

qadınından,

qızından...

Utanardı varlı ölkədə dilənçi kimi yaşadığından.

Pis vaxtlarında sevmişdi deyə səni,

ən pis zamanlarında buraxdın onu.

Getdin,

bir idi, min oldu,

yoluxdu ona

küçələr,

parklar,

şəhərlər.

Çox oldu,

çoxaldı ölkəbəölkə o...

Dərdinin

Yenə doğru-doğru dərdin çəkirəm,

Qarabağ adında yalan dərdinin.

Zəhərə dönmişəm dişi altında,

xəzinə-xəzinə ilan dərdinın.

Susuzdu, qanımı içir günləri,

Qıvrılıb böyrümdən geçir günləri...

Bilmirəm meydini nə üstə sərim,

bu evsiz-eşiksiz qalan dərdinin.

Yox gün, bir-birindən seçib ayıram,

Hər gün ac qarnımla cana doyuram...

Yetim başı kimi sığallayıram,

Şuşayçın saçını yolan dərdini.

Sinəsi dağlıdı quca bilmirəm,

Qırıq qanadıyla uça bilmirəm.

Sazla da eynini aça bilmirəm

hərəyə bir hava çalan dərdinin.

Tərlan, çəkilmərəm, yüz böl, dilimlə,

Hücum çək, üstümə yeri ölümlə.

Çıxmışam önünə yalın əlimlə,

topu- topxanası olan dərdinin.

Palitra

Nəyi də bacarmasam
gözlərimi yola dikməyin,
hər sözümün əvvəlində də,
sonunda da səndən misal çəkməyin
ustasıyam...

Əlimdən gəlir payıza pəncərə qoymaq,
yağışın altında lümlüt ağaclar kimi havalanmaq...

Bacarıram,
səndən ötrü ürəyimi obrazlı şəkildə sıxmağı,
bacarıram
kasıb olsam belə
sənin üçün zəngin-zəngin darıxmağı...

Ruh məsələsi

Fırçasız, boyasız,
adi, sadə qələmlə elə gözəl çəkirəm ki səni,
baxan gözlərinə köçmək istəyir,
görən əllərindən tutmaq istəyir..

Duyulur saçlarının qoxusu,
dodaqlarının pıçıltısı,
ürəyinin çırpıntısı.

Gözə girir nazik, zərif musiqiçi barmaqların...
hələ ayaqların...

Səni elə gözəl çəkirəm ki,
ətəyin küləkləri qaldırır,
kipriklərin buludları,
səni mənə,
məni sənə qısqanır neçə-neçə insan...

***

Bir səhra susuzluğudur

canımda eşq,

Dodaqlarımda çat-çatdı

yeri öpüşlərinin.

Nə gəl de,

nə get.

Onsuz da

qum ləpələrində

üzü ayrılığa dəvə yerişidir zaman...

• Gənc Tamaşaçılar Teatrının dekabr repertuarı
• Bütün qazancını buna xərcləyir
• Danışan büst, Nuru Paşanın gecələdiyi evdə yaşayan lal qadın, Göyçəyə gedən yol – Nadir Yalçın