Bu gün böyük Azərbaycan şairi Əli Kərimin doğum günüdür. Onun 90 yaşı tamam olur. Kulis.az bu münsaibətlə şairin Azərbaycan ədəbiyyatının inciləri sırasına daxil olan şeirlərindən bir neçəsini təqdim edir.
Qayıt
Həsrətin araya atdı dağ, dərə,
Sönən işıq oldun, batan səs oldun.
Qayıt, mənim gülüm, qayıt bu yerə,
Ey mənim istəyim, nə gəlməz oldun?!
Ümidlər, arzular pərən-pərəndir,
Qəlbə təsəllidir xatirələrim.
Bir halımı soruş, könlümü dindir,
Axşamlar yadıma düşür səhərim.
Qayıt, mənim gülüm, yerbəyer elə,
Dərdli səhərləri, gecələri sən.
Çaşıb başqa yolla keçirəm elə,
Düz öz qaydasınca küçələri sən.
Qayıt, yerinə qoy Ayı, Günəşi -
Yenə olduğu tək görüm həyatı.
Qayıt, gözüm nuru, könlüm atəşi,
Qayıt, səhmana sal bu kainatı.
Atamın xatirəsi
O sərt idi. Səhər dərsə tələsəndə mən
Bildirməzdi yolda durub boylandığını.
Bircə dəfə söz açmazdı qəlbindəkindən,
Söyləməzdi övlad üçün çox yandığını.
Gizli-gizli məni süzüb gülərdi bəzən
Durub-durub güc gələrdi əyri qəlyana.
Övladına bircə dəfə "can" söyləməkdən
Övlad üçün can verməyi asandı ona.
Əməksevər, ağır, enli, cod əli vardı,
Tale kimi endirərdi çiynimə hərdən
Sərt üzünə bircə anlıq səhər doğardı
Bilməzdim ki, hansı nurlu düşüncələrdən.
Sevgisi də soyuq idi - təzə əkini
Hər bəladan hifz eləyən qalın qar kimi.
Moskvada oxuyurdum,
Tərk etdi məni.
Gələn kimi bir əbədi ayrılıq dəmi
Gah istəyib məni görə.
Gah deyib ki mən
Qoy bilməyim...
O utanıb öz ölümündən
Ah, o niyə belə etdi, bu nə qubardı?
Nə zamansa bu nişanda bir atam vardı.
Vəsiyyət
Yeri oldu-olmadı
həkim ki
girdi xəstənin qılığına,
Nəsə pıçıldadı
dostlarından
birinin qulağına -
Onda həkim,
Salam-əleykim!
Hardan gəldi çıxdı
ölüm – bu qoca kaftar.
Yaman kəmfürsətdir.
Görmür ki
əlimdə nə qədər
işim var?
Heç kim inanmır ki,
Öləcək…
Elə mən də…
Amma ölüm
oğlanlarımın
kədərli təbəssümüylə
gülümsəyəndə,
Onların hələ dünyanı
tamam yığa bilməmiş
gözləriylə baxanda
onlarla bir oyanıb da
bir oynayanda.
Hər işdə onlardan
geri qalmayanda,
Sadiq köpək kimi
girəni,
çıxanı yoxlayıb
qapının yanından
ayrılmayanda
İnandım öləcəyimə…
Demədim heç kimə.
Tabutuma oğlanlarımı
yaxın qoymayın!
Təbəssümlərini qoyarlar ora,
Qoymayın onları
həyətdən bir adam çağıra,
Oyuncaqlarını.
oyunlarını gətirib
qoyarlar tabutuma.
Birdən-birə
qocalarlar.
Mənsə aparıram
sizə lazım olmayan
nəyim var.
Amma qoyub gedirəm
nöqsanlarımı.
Onlar narahat yaşadar
oğlanlarımı.
Tabutuma
Bir az kağız qoyun.
bir dənə də qələm.
Hayıf bu yaşda
heç nə,
heç nə deməmişəm.
Dostlar
bir şeir desinlər,
İşdi
imkan olsa,
bir dənə də mahnı
çaldırsınlar.
Şeirlə mahnının möcüzəsilə
Ayılmağa
çox dəli bir ümidim var.
Ölüm çəkmiş olsa
üzümə
sarı bir kədər
Əvvəlki təbəssümümü
salın yada
düşünüb bir qədər.
Gecələr
yazmaq,
oxumaq eşqi gələndə
Paşanın.
Azərin,
Orxanın.
Asın təbəssümümü
divar lampası kimi
başı üstdən
Üç canımın.
üç
igid oğlanımın
Paşamın,
Azərimin,
Orxanımın.
Ağrıya bir-iki söz
Ağrı, yaxın gəlmə,
girmə araya.
Get,
yoxdur ölümdən çəkinəcəyim.
Həyatı qorxmadan necə alıbsa
Elə də verəcək mənim ürəyim.
Dəyişsə rəngləri,
qaraltma günü,
Ölümün gözünün içinə baxım.
Kimdi vəkil edən səni bilmirəm,
Çəkil
get,
avara,
üzlü qonağım!..
Doğrusu, ölüm də yadımdan çıxıb -
Soxulub girmisən aramıza sən.
De bu nə hay-küydür?
De, qoruyursan
Mənimi ölümdən,
onumu məndən?
Qoy görüm kişinin sifətini bir.
Qoy baxım
anlayım, kimdir düşmənim.
Görüm ölümü də olduğu kimi
Düzlüyün vurğunu - könlümdür mənim.
… xatirəsinə
O, dünyada yox imiş.
Gördüyüm kəs yuxuymuş...
Nə siqaret çəkərmiş,
Hey sümürə-sümürə.
Nə də
baş qaldırarmış
xırda bir səs-səmirə.
Oturmazmış
burada,
bu divarın yanında.
Görünməzmiş
dərdimiz
onun həyəcanında.
Özü olmadığından
olmayıb bir arzusu.
Nə biz olmuşuq,
nə o,
Ağ bir yalan imiş bu.
Ağlama, könlüm,
kiri...
Gözümdə yaş qalmayıb,
Bu adda,
bu nişanda,
O gözəl gənc
cahanda
Olmayıb,
olmayıb,
olmayıb...
Bizi Telegram-da izləyin
t.me/kulis_az
Bizi Instagram-da izləyin
Bizi Facebook-da izləyin
Bizi Twitter-da izləyin
