Kulis.az Günün şeiri layihəsindən Alik Əlioğlunun yeni şeirini təqdim edir.
Qatar səsilə xatırladığım
O kasıb kənddə
Tez-tez sönərdi işıqlar.
Və ən çox uşaqlar
Sevinərdi işığın yanmağına.
"İşıq gəldi, işıq gəldi,
İşıqları yandırın artıq"
Qışqıraraq küçə boyu qaçışardıq.
Zavod siqnal verərdi
Saatın hər vaxtını,
Nənəm təsbehdən bilərdi
Axşamın şər vaxtını.
Göy yerə yaxın idi...
Əvvəl böyük əmim,
Sonra atam, sonra o biri əmim öldü.
Sonra da bibimi yola saldım.
O biri bibim ağladı:
"Mən daha tək qaldım..."
Bütün qalan adamlar da
Harasa köçüb getdilər.
Göy yerdən uzaqlaşdı.
İndi işıq sönmür deyə,
Uşaqlar əylənə bilmir
Qatarlar keçir, amma
Səsləri eşidilmir.
Dostlar elə dağıldı,
Doğmalar elə getdi,
Kimin dalınca baxasan,
Hansını səsləyəsən,
Hansını axtarasan.
Onda şər vaxtı deyildi,
Təbiət səsli idi.
İt vaxtında hürürdü,
Vaxtında açırdı çiçək.
Nənəm təsbehdən bilirdi
Atam nə vaxt gələcək.
Atamın gəlişi
Mandarin qoxuluydu.
İndi mən də atayam,
Mandarinlər qoxusuz.
İndi atalar yorğun
Atalar indi yuxusuz,
Sizə çəkmə alacam,
Bir də hamınıza əlcək.
Uşaqlar, qar yağacaq,
Gözəl günlər gələcək!
