Kulis Orxan İsmayılın “Bir gün sonra...” hekayəsini təqdim edir.
hekayə
Yayı çatlaq pensnemi gözlərimə taxıb uzun illər şkafda mürgüləyən, üstünü hava və günəşin hənirtisi qarsmayan qalın, qızılı haşiyəli hərflərlə üz qabığına adı cızılmış kitabı çıxarıb mizin üstünə qoymuşam. Evdə təkəm. Səs-küydən, arvadımla dieta adlandırdığı axmaqlığın nəticəsi olan yağsız-duzsuz yeməklərdən dolayı yarananan münaqişələrdən uzaq, payızın sərin səfəsini burun pərlərimə çəkə-çəkə mənzərədən xoşhallanıram.
Hündür, rahat tabureti çəkib üstünə yayxanmışam. Dəmir məhəccərəli iri, büllur şüşəli pəncərə taybatay açıqdır. Çöldən solub-saralmış çayırın, nəm torpağa səpələnmiş qovaq yarpaqlarının şehqarışıq qoxusu gəlir.
Kitabı fərəhlə açarkən arasındakı seyrək toz qatı ağzıma, burnuma sıçrayır. Özümü saxlaya bilməyib iki dəfə asqırıram. Pensnenin altındakı gözlərim tərləyir, burnumdan selik axır. Toza qarşı allergiyamın olmağını tamam unutmuşdum. Eynəyi çıxarıb kitabı örtürəm.
Hamam otağına keçib ilıq suyu ovcuma alaraq üzümə, gözlərimə çırpıram. Yumşaq, ipək dəsmalla qurulanıb kitabı oxumaq üçün yenidən taburetdə əyləşirəm.
Mizin kənarlarında duman rəngindəki toz qalağına gözüm sataşır. Ayağa qalxıb komoddan arvadımın yığdığı salfet dəstini açıb içərisindən quru olanının birini götürürəm. Dəstləri səliqəylə yerinə qoyub komodun ağzını bağlayıram. Salfeti ortasından iki qatlayıb mizin üzərini, sütunlarını silirəm. Əzilib rəngi bozarmış kirli salfeti mətbəxdəki zibil qutusuna atıram.
Qayıdıb pensnemi gözlərimə taxıb otururam. Kitabı əlimə götürüb barmaqlarımı ensiz qızılı çuxurların üzərində gəzdirirəm. Bunu hələ 20 il əvvəl rayon kitabxanasında rəhbər işləyən babam hədiyyə etmişdi. Kitabın dəymədüşər olduğunu, onunla sevimli ev heyvanı kimi rəftar etməyimi tapşıranda heç nə anlamamışdım. Uzun illər ərzində münasib vaxt tapıb onu oxuya bilməmişəm. Nəhayət, həmin gün yetişib, sözün düzü bir qədər həyəcanlıyam. Adəti üzrə üst dodağım üzərindəki qara-çal tüklərlə həmahəng titrəyir.
Dərindən ah çəkib onu ortadan açıram. Qarşıma 247-ci səhifədəki ağ-qara çalarlarla solğun, vahiməli şəkil çıxır. Kitabı özümə yaxınlaşdırıb eynəyin altda qalan gözlərimi qıyıram. Bir bədəndən törəyən onlarla ilan başları gənc, gözəl qızın lüt ayaqlarına dolanıb. Onlardan bəzilərinin açıq ağızlarında iti, qoşa mişar dişlər təsvir olunub. Hamısının gözlərinin quruluşu eynidir. Qəribəsi odur ki, qız bu miskin eybəcərlərdən çəkinmir. Şəkildə onun simasında həyəcandan uzaq, isteriyasız təbəssüm var. Şəklin aşağısında çox xırda şriftlə nəsə yazılıb. Deyəsən, kirilcədir. Kitabı eynəklə iç-içə vəziyyətinə gətirib yazını oxumaq istəyərkən qapının zəhlətökən zəngi səslənir. Səhifəni qatlayıb qapıya baxmaq üçün qalxıram.
Gələn arvadımdır. Üz-gözünü turşudub indiyə qədər niyə evdə olduğumu soruşur. Əlindəki rəngsiz sellofan torbada bir neçə dəstə göy, ağ turp, kahı, narıncı pomidorlar və 4-5 diş sarımsaq var. Son zamanlar heç yola getmirik. Torbanı əlindən alıb mətbəxə aparıram. Otaqdan rabitəsiz, cingiltili səsi gəlir. Tez yanına gedirəm. "Zəhrimara qalmış" kitabın mizin üstündə nə işi olduğunu xəbər alır. Bunu xüsusi dəliliklə edir. Oxumaq istədiyimi deyirəm. Kitabı götürüb şkafa qoyur. Bir də zibil kağız yığnağını görmək istəmədiyini qışqırır. Naəlac qalıb etirazımı içimdə edirəm.
Axşam saat 10-da yataq otağımızdakı ağ işıq saçan abajurlu lampanı söndürüb nəhəng çarpayımıza uzanırıq. Tezliklə yuxuya getməsini arzulayıram. Fasilə etmədən danışır. Artıq ikimizin də qocaldığını, övlad üçün əldən-ayaqdan getdiyini söyləyib səsini qaldırır, yerində qurcuxub arxasını mənə çevirir. Qətiyyətlə uşağımızın olmamasının səbəbini məndə görür. Hər şeyin yaxşı olacağını deyib arıq çiyinlərini qucanda mənə tərəf dönüb "nə vaxt, nə vaxt" deyə bağırır.
Daha danışmıram. Gözlərimi tavana zilləyib sükutdan zövq alıram. Təmiz səmada bədirlənən ayın riqqətə gətirən işığı otağı zülmətin qaramatından xilas edib.
Astaca başımı çevirib onun yuxuya gedib-getməməyini dəqiqləşdirmək istəyirəm. Gözləri yumuludur. Nazik büstqalterin altından sinəsi qalxıb-enir.
Yerimdən ovsunçu məharəti ilə qalxıb alt paltarında qonşu otağa keçirəm. Kitabı oxumaq ehtirası bütün bədənimə yoluxub, marixuanadan asılı hippi səbirsizliyiylə ona qovuşmaq istəyirəm.
Arvadımın duyuq düşməməsi üçün işığı yandırmıram. Ayın zəif parıltısında birtəhər oxumağa çalışaram. Pensnemi tapıb gözlərimə keçirirəm. Qəti addımlarla şkafa yaxınlaşıb onu açıram. Bu zaman ayağım yaş, sürüşkən nəyəsə toxunur. Müvazinətimi saxlamaq istəsəm də alınmır. Səndirləyib kürəyi üstə döşəməyə çırpılıram. Şkafın üstündəki suvenir mücrü məndən kənarda düşüb cilik-cilik olur.
Səsə-küyə arvadım hövlnak gəlir. İşığı yandırıb gecə vaxtı burada niyə eşələndiyimi soruşur. Şkafın altındakı yaş əskini görəndə ona ilişib yıxıldığımı başa düşürəm. Suallarını saxlayıb ayağa qalxmağıma yardım etməsini istəyirəm. Qolumdan yapışıb yuxarı dartır. Dikəlirəm.
Mücrünün qalıqlarını süpürüb zibil qabına atırıq. O, yuxulu olduğundan çox bağırıb məni hədələmir. Kitaba görə bura gəldiyimi anlayıb elə indicə onu yandıracağını deyir. Qabaqlayıb belə etməməyi üçün yalvarıram. Kitabı götürüb köhnə paltarların, ayaqqabı çeşidlərinin yığıldığı taxta yeşiyin lap dibinə qoyur. Yatağımıza qayıdıb tezliklə yuxuya gedirik.
Səhər açılar-açılmaz oyanıb paltarlarımı geyinirəm. İşə getmək bəhanəsiylə evdən çıxıb o bazara gedəndən sonra qayıdaram. Hamama keçib isti suyu açıram. Əl-üzümü, boynumu, dişlərimi yuyuram. Qayğanaq bişirib böyük pendir parçasını ensiz dilimlərə ayırıram. Çay dəmləyib içinə zəncəfil çiçəkləri atıram. Yaxşı surroqatdı. Arvadım da çox bəyənir. Süfrəni hazır edib onu səsləyirəm.
Yuyunub, saçlarını arxaya yığıb. İdman paltarındadır. Yeməyimizi yedikdən sonra onun bir saata bazarlıq etməyə çıxacağını sözarası öyrənirəm. Təzə pencəyimi, ütülü şalvarımı geyinib işə getdiyimi deyirəm. Qoy evdə qalıb onun çıxmağını gözləməyimdən şübhələnməsin.
Mənə uğur arzulayır. Hətta üzümə gülümsəyəndə qeyri-ixtiyari sevinirəm. Buna çox ehtiyacım olduğunu anlayıram.
Həyətə düşüb evin arxasına keçirəm. Buradan evdən çıxmağını asanlıqla görmək olar. Yerdə çömbəlib quru ağac çubuqlarından birini əlimə alıb yumşaq torpağı eşirəm. Axı vaxtın tez keçməsi üçün nəyləsə məşğul olmalıyam. Torpaqda əmələ gələn şırımlar susuz xəndəkləri xatırladır. Kitabda təsvir olunmuş ilanlar kimi onları enli bir şırımda birləşdirirəm. Məşum fiqur əmələ gəlir. Mənə heç nəyi xatırlatmır.
Qapının cırıltısı eşidilir. Cəld sıçrayıb evin arxasındakı görünməyən yerdən yola baxıram. Arvadımdır. Çantasını çiyninə asıb yeyin addımlarla gedir. Dayanıb gözdən itməsini gözləyirəm.
Cibimdəki ehtiyat açarları çıxarıb qapını açıram. Yeşik olan otağa keçib kitabın üstünə yığılan pal-paltarı, ayaqqabıları kənara itələyirəm. Kitabı çıxarıb həyəcanla hər tərəfi süzürəm. Yox, eynəyimi gətirmək üçün getməyəcəyəm. Kitabı burda bardaş qurub oxumaq istəyirəm. Bir saniyə də gözləməyə səbrim qalmayıb.
Götürüb qatladığım yerdən açıram. Yuxarı qaldırıb kiçik hərflərlə yazılan cümləni oxuyuram. Lənətə gələsən, önəmli bir şey deyil. Şəklin adı və fəlsəfi mənası yazılıbmış.
Birdən niyə onu əvvəlinci səhifədən oxumadığımı fikirləşirəm. Kitabın qalın üzünə bitişik kif basmış hissədə qara mürəkkəblə səliqəsiz xətlə nəsə yazılıb. Bu da kiril əlifbasına bənzəyir. Hərfləri höccələyib anlamağa çalışıram. "Sən əmin olacaqsan ki, bu sirli kitabı ilk dəfə açdığın gün oxumaq qeyri-mümkündür. Məndə və atamda da alınmamışdı. Əziz nəvəm, yazdıqlarımı nə vaxtsa oxuyacağına və sənin də bunu ilk gündən bacara bilməyəcəyinə əminəm. Heyfsilənmə. Sirri öz nəvələrinə ötür".
Əllərim durmadan əsir, başım gicəllənir. Kitabı yavaşca örtüb yeşiyə atıram. Paltarları üzərinə yığıb hamam otağına keçirəm. Bu nə demək idi? Yəni fövqəl anlaşılmazlıq babamla və onun atası ilə də baş verib? İnanılmazdır. Üzümü qurulayanda fikirləşirəm ki, bu sirr mənimlə ölməyə məhkumdur. Axı mənim nə oğlum, nə də nəvəm var.
9 fevral 2016-cı il
