YORĞANDAN QADIN DÜZƏLTMƏK
məftildən maşın düzəldirdik uşaqlıqda
böyüdük yorğandan qadın düzəltdik
belə öyrəndik
başsız qadın bədəninə sarılmağı
sonra anamızı qoyduq qəbirə
qollarımızda
və belə hiss etdik
qucağımızdakı qadın ağırlığını
adamlara məzar daşısız ağlamaq
daha asandı, biləsən
o, vaxtdan
yorğandan düzəltdiyim
başsız bədəninə sarılıb yatıram
hər gecə
getməklərin ən yaxşısını sən etdin
xəstələnməklə
xəstəyəm, ömrümə bir gün qalıb
əlac yoxdu filan...
canından bezib
ölümünə sevinənlər kimi
mən də sevgidən bezib, ayrılığa sevindim
məndən narahat olma
anamdan sonra
heç kimin gedişinə ağlaya bilmirəm.
TƏK QALMIŞ ADAMAM
BİR YASDAN ÇIXAM
Bu boyda ürəyə olmaz deyirəm,
deyirəm bəlkə də bir pasdan çıxa.
Sənin gedişinə yeyib – içirəm,
tək qalmış adamam bir yasdan çıxam.
Azalar gəliş də, gediş də belə,
hamı mənə deyər axı, o yoxdu.
Mən də unudaram səni bilirsən,
bilirsən, torpağın üzü soyuqdu.
Daha bu daş ömrə söykənməz başım,
nə acıq verirsən, mənim nəyimə.
İndi bumbuz əlim torpaq götürər,
götürüb tullayar öz kürəyimə.
CANIMA BAĞLI ADAMLAR
əvvəl - əvvəl sevdiklərim
sonra – sonra unuduldular
canıma bağlı adamlar
canımdan da yoruldular
yavaş – yavaş gəldi keçdi
ağrılar da, sızaqlar da
unutduğum adamlar da
yoruldular uzaqlarda
sonra – sonra anladım ki
heç kimi ovutmamışam
sonra – sonra anladım ki
heç kimi unutmamışam
indi – indi görürəm ki
yollar adamlar köçündə
mən unutmuşam sandığım
yaddaşımın bir küncündə
yıxılıb, qalıb eləcə
qalıb, qalanlar kimi
qalıb unudulanlar kimi
YOX, BELƏ OLMAZ VƏTƏN
Cavan – cavan balalar,
səsin küyündə gəlir.
Gedəndə sağlam gedir,
geri çiyində gəlir.
Bilirəm anamızsan,
bacımızsan, ay vətən!
Bir tərəfi qırılmış,
acımızsan, ay vətən!
Yox, belə olmaz vətən,
lap düzlərin dağ olsun.
Nə qədər, balan öləcək?!
nə qədər, başın sağ olsun?!
