Kulis.Az Emin Pirinin yeni şeirlərini təqdim edir.
Ölən dənizləri kim ağlar
Günəş işığına, gəmi fitinə
oyanıb dənizdən çıxır buludlar.
Bu səhər
bəxti tora ilişib balıqçının,-
tilova gəlmir balıqlar.
“Bəs hardadı,
yola gələn balıqlar,
yola gedən balıqlar.
Pullu-pulsuz,
hamısı
pula gedən balıqlar.”
Söymə bu dənizi, balıqçı qardaş,
xırda soxulcana gəlməz hər balıq.
Bir dəfə də öpüş qoy tilovuna
bəlkə sevgiyə aldanıb
bir balıq düşə “toruna”.
Balıqlar dənizi sevdiyi kimi
dünyada sevdiyin bir qadın olsa
sən onun, o sənin həyatın olsa,
biryolluq atarsan toru, tilovu.
Hamı “mənim Tanrım” deyib
tək Allahı
öz aralarında
bölə bilmədikləritək
Yüz illərdi bu dənizi
bölür, bölür
bölə bilmir adamlar.
Bu qədər tordan, tələdən
necə çıxıb bu dəniz
bilə bilmir adamlar.
Dəniz soyuqlayıb,
Neftçilər çərtib belini
Qan alır bu dənizdən.
Hə, balıqçı qardaş, belə...
nə soyuqdəymədən,
nə susuzluqdan öləcək
bu dəniz...
Qorxuram qansızlıqdan ölə!
Ölən dənizlər var,
ölü dəniz var.
Ölən dənizləri görən kim ağlar?!...
Bir gün bu dənizin başı üstündə
durub saçlarını yolar buludlar...
Oyun
Əsəbimi soyutmaq istəyirəm
bir şeylə:
təpik vurasan yer kürəsinə
Marsla Venera arasından keçə
sən də sevinəsən “qol vurdum” deyə.
Günəş yüyürə ardınca
qışqırıb bağıra arxanca
əl atıb saçını yola -
ay oğlan, topumu qaytar dala.
Ən çox sevdiyi qadından da
bezir adam.
Başının üstə qaldırıb
Yer kürəsini
soxasan Marian çökəkliyinə
bir qadın ucbatından.
Günəş dar ağacı,
dünya edam kürsüsü
haqq-nahaq asılır hamı.
... bu Yer kürəsini
sapand daşıtək
atıb Bermud üçbucağına
gizlədəsən özünü.
İsanın saqqalı kimi
dalğalanır günəş şəfəqləri
həvarilər dövrəsində.
bir səhər oyanıb görəcəyik
başqa qalaktikaya köçüb
planetlərdən birisi.
Şeytan barmağında
ipləri
yellənən beşikdi bu yer.
Demək tabutmuş bu beşik
yatırmaqçün ölüləri.
Başımızı qadınla aldadıb
tutub yerimizi Allah.
Qalxıb yaxasından
tutub deyəsən
bu qədər oynatdın,
bəsin deyilmi?!
Bu dünya oyundu -
Oynayır
kişiylə qadın,
adamla Şeytan.
...Alnımıza
bu oyunun hesabını
çoxdan yazıb
Oynadan.
Analar da ölür
Səni də aldadarlar ,-
analar ölməz deyə.
Qırxında, ya ilində
görüşünə gedərsən.
Qəbrin qolları yoxdu ki,
qalxıb səni qucaqlaya.
Gözlərindən öpər ancaq
hardan gəlib, hara getdiyi
bilinməyən
bir bulud parçası.
Uşaq evinə
yetim kimi atılıb
dışlanarkən anlarsan:
analar ölür.
Yuxuda
ananın əlləri bilib
yatacağın soyuq dəmir barmaqlarını
sıxarsan.
Qucaqlayıb yatdığın
cansız ayı balası
gecəyarısı
soyuq tər içində oyadıb səni
gözlərinin düz içinə pıçıldar:
analar da ölür, dostum...
Yaman şaxtalı keçər
yetimliyin qış fəsli.
Bax,
soyuqdan titrəyən
gülün, çiçəyin
indi yuxusunda kəpənək uçur.
Bəs, sənin yuxuna
Hansı mələk enib, balaca?!
Böyüdükcə
bu dünyanın ən gözəl xanımları
incə barmaqlarıyla toxunar saçlarına,
toxunar...
Hər qadının əlində
axtararsan,
oxşayarsan ananın
qabarlı barmaqlarını.
Anan yoxdu deyə
ən çox sevdiyin
qadına da qısqanarsan xoşbəxtliyini...
Sən nə bilirsən, balaca?
Hələ özün də bilmədən
böyüməyə can atırsan
soyuq torpaq qucağına
isti ana qoynundan.
Bundan sonra lay-lay deyib
yatırmaz səni.
Yuxundan oyadar
anasızlığın lay-layı.
Analar fərqli ölür,
anasızlar eyni cür ağlayır ancaq.
Tora düşmüş
delfin balası kimi ağlarsan.
Dünya dəniz acgözlüyüylə
udar göz yaşlarını.
Necə anaların,
Anaların necə öldüyünü
Anlarsan,
Anlarsan...
