Roman əsrinə düşmüşük.

Roman mübtəlası olmuşuq.

Əsrin, minilliyin bu dar macalında, bu dar zamanında ya stutus axtararıq “like” eləməyə, ya da roman axtararıq oxumağa.

Kitab mağazasına girib gözümüz vitrində ən qalın kitabı, ən uzun hekayə kitabını axtarar.

Şeir kitablarına gözümüzün ucu ilə də baxmarıq.

Elə bil kitab almırıq, ruhumuzu yedirtməyə “ərzaq” almırıq, mədəmizi doyurmağa kartof-soğan alırıq.

Pulumuza tən gəlsin, ağır gəlsin.

Pul sayırıq, qoy kitabın hərfləri də çox olsun, vərəqlərinin sayı da.

Odur ki, şeirdən uzağıq.

Aldığımız şeir kitabları çox vaxt ya maşınımızın “bardaçok”unda, ya rəfimizin bir küncündə unudulub qalar.

Bizə roman lazımdır. Şeir nəyə gərək.

Yaxşı ki, Mətləb Ağanın şeir kitabını əlimə götürdüm, varağladım.

Elə bil, isti otaqdan soyuq qış havasına çıxdım.

Ruhum təzələndi.

Onun bu adsız şeirləri içində anaya həsr edilmiş bir şeirini oxudum. Gözlərimin önünə balca Mətləb yox, balaca Mirmehdi gəldi.

Kövrəldim.

***

Kənddə bir axşamüstü

gördüm fağır Mətləbi...

qoyma gedib böyüsün,

ana, çağır Mətləbi...

Çörəyini ver yesin,

suyunu ver, getməsin...

istədiyi yerini,

göyünü ver, getməsin...

...hanı həminki Mətləb

nə zaman yoxa çıxdı?..

hansı dənizdə batdı,

ya hansı dağa çıxdı?..

...indi çağır, dayansın,

sonra çətin çatarsan...

yenə gedib Kür üstə

qoyunları otarsın...

...deyərsən:-“mənim balam,

məni bu işə qatma;

öz anası çağırsın,

mən çağırsam, qayıtmaz...”

...Və bir də Yeseninin məşhur “Anama məktub” şeiri gəldi durdu gözümün önündə. Eyni ruh, eyni nisgil, eyni həsrət...

Deyirlər, övladlar nə qədər yaşlansalar da valideynlərinin gözündə uşaq olaraq qalırlar. Amma bu məsələnin başqa tərəfi də varmış.

Elə biz də nə qədər böyüsək də nə zamansa, hansı andasa, hansı məqamdasa anamızın balaca Mətləbi, balaca Mirmehdisi, balaca Əlisi, balaca Vəlisi olmaq istəmirikmi?

Bu dünyadan küsəndə, özümüzdən küsəndə, zaman bizi haxlayanda, dünyanın çirkabına batanda hərdən silkinib o qayğısız, o qoyun otaran çağımızı istəmirikmi?

... Həəə, şeir belədir, şeir kitabı belədir. Əlinə götürərsən, bir vərəqləyərsən, ruhun durular, təzələnərsən, dua kimi təskinlik taparsan.

Paklanarsan.

Balacalaşarsan.

Uşaqlaşarsan.

Balaca özün olarsan.

Elə bil, yenidən doğularsan.

Günahlarından arınarsan.

Dünyaya başqa gözlə baxarsan...

Tələsmək lazımdır.

Nə qədər vaxtımız qalıb ki, bu dünyada. Cəmisi 11-ə qədərdir.

• Niyə mübahisə edirsiniz ki? - Ulucay Akif
• Heç vaxt yağmayacaq buludlar - Elçinin hekayəsi
• “Hikmət mücrüsü” kitabının təqdimatı keçirilib