Vaxt uçur.
Sən onun necə uçduğunu görmürsən, sadəcə küləyini hiss edirsən.
“Yel qayadan heç nə aparmır”-demə. Ən azından yel qayanın əsəbləri ilə oynayır.
Bəlkə hər şey elə kökündən yanlışdı. Bəlkə bu küləyə qarşı dayanan qaya olmaqdansa, ona təslim olmuş bir toz parçası olmaq daha yaxşıydı?! Bu küləyin apara biləcəyi hər yerə getmək...
Vaxt keçir.
Və sən onu dayandığın yerdən seyr etməyə məhkumsan.
Sən onun sadəcə uğultusunu eşidirsən. Ətrafındakı bütün səslər zamanın uğultusudu. Elə hey harasa tələsən zamanın. Harasa qaçan adamların.
Hərdən kimsə sərhədlərini pozur, kimsə ayağını tapdalayır, kimsə qolundan tutub geri çəkir.
Hərdən sən də istəmədən kimisə incidirsən, kiminsə sərhədlərini pozursan. Sonra ürəyin sızıldayır, insafın dilə gəlir.
Tez-tez öz-özünə hesab verməli olursan, korlanmamaq, vicdanı itirməmək barədə.
Tez-tez müəllifini unutduğun o sözləri xatırlayırsan: “Mən nə qədər sərxoş olsam da yaşadıqlarımdan, çıxarkən hesabı ödəyəcək qədər ayığam”.
Buna inanmaq istəyirsən, inanmaq istəyirsən ki, içində daşıdığın hələ də həmin adamdı. Həmin təmiz, güclü və ədalətli adam. Əslində, haqlısan.
Yəni, sən yenə də həmin adamsan. Daha doğrusu, həmin mələksən, sadəcə, əsəbləri korlanmış mələk...
“Yel qayadan heç nə aparmır”-demə. Ən azından, yel qayanın əsəbləri ilə oynayır.
Əsəbləri korlanmış mələk
14 noyabr 2012
10:29
