Çox həssas günlər yaşayırıq. Bir yandan sevinən insanlar, digər yandan şəhid ataları, analar... Ümumiyyətlə isə cəmiyyət olaraq nikbin günlər yaşayırıq.
Sosial şəbəkələrdə qoca bir kişinin böyük ürəyindən danışılır. Söhbəti sizə nağıl edim.
ASAN Xidmətin binasına bir baba gəlir. Hansı xidmətə gəldiyini soruşanda, deyir, cəbhədəki əsgərlərimizə yardım etməyə gəlmişəm, 180 manat pulum var, bunu onlara vermək istəyirəm. Pensiya pulunu gözünü qırpmadan əsgərlərə göndərən qocanın hekayəsi istəmir-istəməz insanı duyğulandırır. Amma qocanın nimdaş, sökük ayaqqabıları əməkdaşların diqqətini çəkir.
Bu cür böyük ürək sahibi qocanın bu addımı məni kövrəltdi.
Bəlkə bu pul onun son pulu idi?
Bu əhvalat yadıma Vittorio De Sikanın “Umberto D” filmini saldı. Qoca pensioner bir məmurun həyat yolunda mübarizəsi. Tənhalığı, yoxsulluğu və yeganə sevgisi balaca iti...
Bunun fonunda müharibədən sonrakı İtaliya cəmiyyəti, sosial problemlər, laqeydləşən insanlar...
Ayaqqabı təmizləyən bir qoca da yadıma düşür. Yaşadığım binanın aşağı məhəlləsində qalırdı. Adamların ayaqqabılarını təmizləyərək dolanırdı. Hər dəfə onu görəndə düşünürdüm ki, onun oturuşundakı çarəsizlik bizim yaşadığımız həyatın kədərli fotosudur. Onun qırışlı üzü, dağınıq, titrək səsi, yaşamaq üçün vurnuxan əlləri...
Babam yadıma düşürdü. Bütün qocalar ümidsizliyin simvoludur, desəm yəqin, yanılmaram. Ancaq həmişə qocalmağa çatan bu insanlar nəyisə dəyişməyə cəhd edirlər, heç olmasa dünyayla barışa bilmədiklərini. Buna görə də babam hər gün bir işin qulpundan yapışardı: ya naxıra gedər, ya qoca eşşəyi ilə su gətirər, ya da inəkləri haylayardı.
Əsgərlərə pul göndərən qocanın atdığı addım ibrətdir: vətəndən nəsə oğurlayanlara, qazancını axmaq-axmaq işlərə sərf edib xalqını, ölkəsini unudanlara, maddiyyatı mənəviyyatdan üstün tutanlara...
Sökük ayaqqabıları isə ən azı bir hekayənin, bir filmin mövzusudur.
