Kulis.az Alov İnannanın “Payız qırpımları” hayku silsiləsini təqdim edir.
Yerə baxa-baxa gedən qocanın
ürəyinə damıb ki,
indicə qəpik tapacaq...
***
Ağac vaxtı altında oturanlar
kötük vaxtı üstündə oturdular...
***
Bu səhər
günəş üşüyürdü,
buludları üstünə çəkib
isinmək istəyirdi
***
Payızı yaz bildi çiçək
Tumurcuqda öldü çiçək...
***
Konsert başlayır
Ağaclarda çalır:
Külək
***
Payız –
Küçədəki mahnının islanması...
***
Saralmış fotoda gülən bir oğlan
onu tanıyan
sonuncu adamdı
atam...
***
Külək
saçlarımla öpdü üzümü
***
İşıq qəfil yandı
Qaranlıq diksindi
Günəş belə eləmir
***
Küləkdən yıxılmadın
ağacım...
Tutunduğun yer sıyıq idi...
***
Beynimin qırışları
qarmon kimi yığılıb açılır:
xatirələr səslənir
***
Duman –
ağ qaranlıqdı
***
Alabəzək göyçək böcək
ləçəklərə qarışdı
sərçə çaşdı...
***
Yerdə tərk edilmiş bataqlıq
göydə durna qatarı –
qurbağaların sevinci
***
səhər qış idi
günorta yay idi
axşam yaz idi –
payız idi
***
kədərləri
əzabları
gorxuları –
işıq sürətiylə yaşamaq
***
Gecə qaradır
Gecədəkilər qara deyil
***
Ancaq bu yanmış kotleti
bir tikə ət olan vaxtı
verməzdilər küçə itinə...
***
Gör səhər nə vaxtdan açılıb,
günəşsə indi ayılıb –
elə mən də...
***
Havalar soyuyur –
adamlar geyinir
ağaclar soyunur
***
Ölü arzulardan
diri kədərlər
doğular...
***
Qocaldığını qəfil gördü –
ancaq güzgü bunu
hər gün deyirdi
***
Payızın sonu –
dazlıq ağaclara heç
yaraşmır
***
Parkda günəşlənən qoca
qəh-qəhəli gənclərdən
bir ömür uzaqdaydı
2017
