Xəyalə Əliyeva
Mən ağacam;
bir payıza boyun əyən,
bir küləyə soyunan,
mən küləyəm;
gözüm nuru, mədət umma,
bekarayam.
Gah şimala, gah cənuba əsib-əsib,
imarət yox, dam yıxıram,
süpür gozundən qəhəri,
etmə belə.... mənəm də, unut getsin…
Bir özü ilə bacarmayan
adam gərək unudulsun.
Qurban olum, yox, unutma,
unudulmaq məzar kimi vahiməli,
qorxunc hisdi...
ən gözəli, ovut məni,
ovut ki, ümidim olsun,
dözümsüzəm...
sən unutma,
unudulmaq qadın üçün
yad bədəndə xatırlanmaqdı…
And verirəm sən unutma...
Unudulmaq qorxusudur
saçlarıma hüzün çəkən,
kim desə ki, siyah olur kədər rəngi,
sən inanma, gözüm nuru,
saçım kimi bəyaz olur hüzün rəngi...
yad qadından olan adam,
bətnimdəsən bir əsrdir,
lap uzağa getsəm belə,
böyüyürsən hər keçən gün...
Gileylənmə gedişimdən,
bu gediş də gediş deyil,
yüz illik bir tənhalıqdır,
bizim tənhalığımız elə
Ayrılıqdan qalan vərdişdir...
Kürəyində yükün kimi,
dizlərində gücün kimi,
əllərində ovcun kimi sıx,
dərində saxla məni…
Necə deyim unut getsin?
Yox, unutma!
Allah haqqı, Quran haqqı
bir günlük yoxluğun bir əsrə bərabərdir...
