Kulis.az Nemət Kamranın yeni şeirlərini təqdim edir.
Leysan altda sərçəyəm
Günlər uğursuz qumar,
Günlər keçir əzabla.
Uduzuram hər dəfə
saymadığım hesabla.
Çiynimi söykədiyim
divarlardır həkimim.
Gözlərimi döyürəm
qonşu qapısı kimi.
Dərdi də yozmaq olmur,
Yoxdur dərd bilən adam.
Beş aydır evə girmir
yuxuma girən atam.
İndi mənim həyatım
toz içində bir muzey.
Əlimdən heç nə gəlmir,
Burnumdan gəlir hər şey.
Leysan altda sərçəyəm,
Gör necəyəm, ay Allah.
Səni "Bir" tanıyırlar,
Mən neçəyəm, ay Allah?
Dodağım yalanların magistral yoludur
Ürəyim sıxıldıqca bir əsgər kəməritək
Zibillikdə gəzişən İt kimi çarəsizəm.
Səmavi kitabların ərköyün övladıyam,
Adəm kimi günahkar, Lut kimi çarəsizəm.
Çiynimdən süzülən tər dolur ciyərlərimə,
Sinəmin ortasında bir çərşənbə tonqalı.
Canımı daşıyıram əlil arabasında,
Ömrü sürüb getməyə bir addımlıq mən qalıb.
Dodağım yalanların magistral yoludur,
Gerçəyə aparan yol yoxuş imiş, dar imiş.
Mənim dünyam dağılıb Maya təqvimi ilə,
Hələ də qiyaməti gözləyənlər var imiş.
Güzgüdə gözlərimi yasıma aparıram
Özümü budayıram bu gün soy ağacımdan,
Meyvə kimi vaxtında yetişib qopmaq olmur.
Bu şəhərdə kəsilib bütün ümid xəttləri,
Həyata bağlanmağa şəbəkə tapmaq olmur.
Xatirələr silinir teleskop şüşəsi tək,
Güzgüdə gözlərimi yasıma aparıram.
Bəxt ulduzum sürüşür Sisifosun belindən,
Başıma düşən daşı Nasama aparıram.
Daha dolub-daşıram, içim içimə sığmır,
Başım qıfıl axtarır fikrimin açığına.
Ağzıma gələn sözü dilimə yığışdırıb
Gedirəm birdəfəlik Allahın acığına.
İşıqfor rənglərinə boyanır addımımız
Günün son şüaları öpür asfaltın üzün
İşıqfor rənglərinə boyanır addımımız.
Hər kəs özündən qaçır özgəyə çatmaq üçün,
Sonda öz qapımızda dayanır addımımız.
Yenə şikayətlənir şəhərin sakinləri,
Uşağı qocasından, qocası cavanından.
Qaranquş yuvasıtək asılır gözlərimiz
Kirayə qaldığımız otağın tavanından.
