Kulis.az Cavid Zeynallının “Parkda qadın” yazısını təqdim edir
Səməd Vurğun parkında səhər açılır...
Yuxulu adamlar ağacların gövdəsindən,
kolların bətnindən çıxıb harasa tələsirlər.
Zibil qutusu.
Yanında skamya.
Kök qadın mürgüləyir noyabr soyuğunda.
Eldar şamına qonan qarğaya bax,
dimdiyi dənizə elə hey qarrr... qarrr...
Nə var, nolub, ala qarğa?
Bir də qadın yata bilmir
nar ağacından uçuşan sərçələrin civiltisindən.
Bir tərəfdən də payız çiskini.
Bəlkə gödəkçəmi atım bu qadının çiyninə?
Bəlkə əllərimin istisindən
pay götürsün barmaqları?
Bayıla gedən 88 burulur tini.
Sərhəd kimi yarımçıq, ölkəm kimi kədərli 88...
İçindəki adamların da... üzündə,
hə, üzündə həbsə göndərilmək əzabı.
Bax, o kişini deyirəm,
qəzetdən iş axtaran kişini.
Sətirləri, elanları gözünə təpən kişini deyirəm...
Bəlkə qəzeti sərdi o qadının üstünə?
Elanları atdı o qadının çiyninə?
İsti yorğan kimi sərdi, yumşaq adyal kimi
atdı bəlkə?
Səməd Vurğun parkında səhər açılır...
Ağacların arxasından,
kolların arasından çıxır
polis zabiti...
Bir dəqiqə, bir dəqiqə...
Qorxmayın, ay adamlar.
Ağacların arxasından,
kolların arasından çıxan polis
bir mənə baxır, bir yuxusunda
uşaq çimizdirən qadına.
Mən axmaqdan, iş axtaran qorxaqdan ürəkli çıxır o.
Səməd Vurğun parkında səhər açılır...
İndi qarğa susub dimdiyi dənizə.
Nar ağacı yarpaq silkələyir
nadinc sərçələrə.
İndi canında vulkan istiliyi,
İşdən qayıdan ərinə
göy qutabı üçün xəmir yoğurur
çiyini rütbəli fahişə.
Və nar ağacından qopan sərçə
qonur onun yaxasına,
qonur onun yuxusuna.
Di, yenə noldu, ala qarğa?!
