Kulis.az gənc şair Tural Turanın yeni şeirlərini təqdim edir.
Adam ölür, ev tikilir...
Maqnit tərkiblidir
müharibə dövrü uşaqlarının alın yazısı.
Ya gülləni özünə çəkər, ya günəşi –
Hansı qarşılarına daha tez çıxarsa.
Axşama Heynrix Bölldən bir kitab oğurla gətir –
Ürəyim pomidor qayğanağı istədi,
Qorxma, onun balaban ürəkli sahibi
Daha sənə heç nə deməyəcək – dedim
Buyurduğum balaca Milnerə.
“O illərin çörəyi” elə indi də eyni dadır...
Fərqi yoxdur ya acından, ya içindən
Uşaqların öldüyü müharibədə.
Arxa cəbhə olmur, güllə Ata!
Bütün savaşların formulu eyni –
Adam ölür, ev tikilir...
Bunkerdəki ümid dolu nağıllar öldürür adamı;
“Bom-bom” səsləri yox.
Gurultularla uşaq qığıltıları
Necə gözəl simfoniyasıymış, İlahi!
Adına layiq düşünübsən...
İlahi, ayağım yoxdur
Qalxıb baxa bilmirəm.
Kitab oğurluğuna göndərdiyim
Uşaq geri dönmədi.
Sən yuxarıdasan, bir bax;
Gör hansı gurultuda ilişib qalıb.
Söyüd bürcündə doğulanlar
Yaradanın yer üzünə səpələdiyi
taykeşik ayaqqabılarıdır
müharibə uşaqları.
Gül əmdikləri yerdə
ağızlarına bir “lə” şəkilçisi də dürtdülər.
Dəmir ləbləbi deyib
mədələrindən, başlarından uddurdular
metal noxudları.
Üzərlərindəki “asfalt örtükləri” deşib
cücərdilər, böyüdülər yavaş-yavaş.
Axtarmadan, aramadan
yenə bir-birlərini tapdı bu uşaqlar.
Kimisi müştüklərinin ucunu öpüşdürüb
ocaq qalayırdı, kötük-kötük,
kimisi də...
ağ saçlarından kəsib gəlinciyinə saç tikirdi
iynə-sapla...
Onlar,
söyüd bürcündən idilər,
növbəti savaşlarda doğulacaqdı uşaqları.
Qopmuş qollarında,
şikəst ayaqlarında itmişdi alın yazıları.
Çöl-çöl quruyan yerişlər
Bu gecə soyuq keçəcək tanrı,
yaylama,
yorğanı çək başına.
Bilməzsiniz,
bütün ölümsüz tanrılar,
donub ölür öz qışına.
...Sənə baxınca Allah haqqı,
yorğanda düşüm quruyur.
Önümə basdırdığım
çöl-çöl yerişim quruyur.
Dodağından iplədiyin
edamlıq
öpüşüm quruyur...
Bu gecə ayrı gecədi,
bilirəm,
yatmayır döşünə...
Tanrı, tanrı balasısan,
baş ucundakı bir pencəklik ulduzunu
bürələ, yaxşı-yaxşı bük
açıqda qalan başına.
Sazağı keyitmir heç kimi,
Soyuğu diri gecədi...
Çöl – çöl yerişim quruyur,
Nəfəsi quru gecədi.
Narıncı gülüş
Əzrailin eniş meydançasıdır bütün insan sinələri.
Ekvatordan aşağıda döyünür bütün son mənzillər...
Tanrı da üstünə qurğuşun əridir,
kəm-kəsir yaratdıqlarının.
Hər səhər keşişlər təşəkkür alır
müsəlman başdaşlarından.
Təşəkkür məktublarına narıncı gülümsəyir
Bütün kilsələrin “Xaç atası”.
Ömür nərgiz qoxusudur, bir meh dirijorluğunda.
Hər qoxunu canına çəkdikcə
qabıq qoyur ölülərin ruhları.
Ölülər ittiham olunur naqil oğurluğunda.
Başdaşları təqvimində təkcə nərgiz qoxusu bayramı var.
Qurğuşun əridir ölülər də
hər il öz ad günlərində.
***
Dodağıma üç öpüş sıxdı italiyalı Lorella,
Bu dəfə dodağımdan vuruldum, türk qızı.
Anla ki, italyanlar köksdən nişan almağı bacarmır.
“Çəkməçi”lər Odlar ölkəsinə də alovlu gəlmişdilər.
İsti gilizləri belə üzümü sıyırmışdı bu “güllələrin”,
Hədəfə olan məsafələr ikinci cəbhə açmışdılar;
Kimin dişi kimin ağzındaydı, bilinmirdi...
“On ikincilər”sə oyuna kəşfiyyatsız başlamışdılar.
90+3-də ayrıldı dodaqlarımız: -
Azərbaycan – İtaliya – 1:3.
Savaş ulduzları
Bütün zabit rütbələri
sabahın alın yazılarına duzlu qəhvə hazırlayan
gümüş çay qaşıqlarıdır.
Səmaya qucaq açanlar
Yalnız və yalnız onların çiynində
“qızıl ulduz”a çevrilir;
Nəfəsli dəyirman çarxının çiyinlərində.
Ulduzlar insan çiyninə qonmağı xoşlamaz,
“ulduz sahibi”.
Eşitməmisənmi, göydən bir ulduz əksiləndə
Yerdə birininki sönür?!
Və ya əksinə;
Torpaq üstündə
insan buxarladanda da aqibət eynidir...
