Kulis.Az Adil Mirseyidin bir neçə şeirini təqdim edir.
Dua
səndən ölüm diləmişdim
allah mənə ölüm göndər demişdim
allah bağışla bəndəni
bu gecə öldürmə məni
bilirəm qul olduğumu
bilirəm şair olduğumu
qulamsa şairliyimi al məndən
şairəmsə gəl məni qul eləmə
bir kimsə görmədən başım üstündə uçur
sən göndərən bəyaz kölgə
anlat mənə allahım anlat mənə kim olduğumu
bir anadan doğulmuşuq biz bəlkə
o dünyadan gəlmişdim
bu dünyaya alışdım
amma nə qul nə də şair
taleyimlə barışdım
allahım niyə mənə qanad vermişdin
bilirdin ki qıracaqlar qanadlarımı
uçub gələ bilməyəcəm dərgahına
yapayalnız qalacam fani dünyada
axşam tənhalığı
kitab mağazalarının vitrinlərində
çap olunmamış şeirlər kitabımı
axtarıram axşamlar
saat beşdən-altıdan sonra
qəfil kədər gözlərimi acışdıranda
gəlincik təbəssümlü
gənc satıcı qızların
dodaqları çiçəkləyir gözləri
çılınçılpaq
öz adımı soruşuram astadan
bu dünyada mənim adım naməlum
vitrinlərin işıqları süni
qızların təbəssümü boyalı laqeyd saxta
yalnız yorğun gözlərimin qüssəsi
həqiqətdi bu şəhərdə anacan
***
Bir dəli şeytan deyir
Sən də at şeirin daşını
Çıx get qara Afrikaya
Rembo kimi qat başını.
Öpülməmiş bir qız tap
Bir də köndələn daxma
Heç kimə məktub yazma
Güzgülərə də baxma
Nə din, nə dil, nə də Vətən
Hamısı çıxsın yadından
Amma bir gün uçan yerdə
Vursunlar qanadından
Qar eskizi
Qar yağır
Qar yağır
Qar yağır
Qar yağır
...Qara çörək
Bəyaz pendir
Qırmızı çaxır
Qar yağır
Qar yağır
Qar yağır
Qar yağır
gözləri nəmli nəğmə
gecənin bir vaxtında telefonun zəngi çalar
gecənin bir vaxtında yuxudan oyanarsan
və bir gözün gördüyün şirin röyada qalar
röyadakı hilalın nuruna boyanarsan
ağlına nə gələcək o anda bilməm ki mən
bəlkə bir əski dua bəlkə bir qəmli nəğmə
abdal könül havalı dünya şairə düşmən
pəncərədən baxan ay gözləri nəmli nəğmə
göyüzündə bəyaz ay xəfif duman içində
bəlkə çin rahibitək dağlara çəkilim mən
bəlkə bir ağac əkim bir dörd yol ayrıcında
bəlkə bu məmləkəti terk edib gedim həmən
allahım bəllidi bu dünyada hər halım
uzaqlardan səsləyir məni qarlı himalay
boş ver məni qardaşım dağınıqdı xəyalım
bilmirəm nədən belə hüznlüdü göydə ay
cavan ölmüş dostları xatırladım
yolçunu yoldan eləyir
ağaclar arasında gizlənən quşların səsi
yayın son günləridi payıza lap az qalıb
hardasa uzaqlarda dağlar xəyala dalıb
ənsəmdə payızın ilıq nəfəsi
mən hələ ayılmamışam bahar sərxoşluğundan
hər il bahar gələndə qürbətdən geri dönər
gənclik xatirələrimiz
geri dönər yüyürüb açarıq qapımızı
qapıda durub baxar baxar tanımaz bizi
tanımaz bu dağınıq ruh halımızda
amma biz hələ də iyirmi yaşlarındayıq
bəzən bizi qara basan şair xəyalımızda
cavan ölmüş dostları xatırlayıb kövrəldim
uçurumun kənarında buldum özümü birdən
deməli mən yolun sonuna gəldim
nə bir cığır nə bir iz var qarşıda
nə bir liman nə dəniz var qarşıda
yalnız göyüzüdü burdan o yana
bir quş uçur göyüzündə
qanadları yana yana
