5 iyun məşhur Azərbaycan şairi Mikayıl Müşfiqin doğum günüdür. Kulis.Az Zahid Sarıtorpağın nakam şairimizə həsr etdiyi “Üzündə bir qiyamət işarəti olmasa da” şeirini təqdim edir.
Müşfiqi düşünürkən
üzündə bir qiyamət işarəti olmasa da
rəsminə rast gəlincə ixtiyarsız içini çəkir adam
səndən yazanda sözün iliyi tökülür vərəqlərə
sən daha şeirlik deyilsən görünür
üzü qeybə yelkənlər açan dualıqsan artıq
sən yaşda ölən
göyərçin sevdalı şairlərin
üzündə qiyamət işarəti olmasına kim inanar – heç kim
qopmadı o nə otuz yeddidə nə ondan sonra
amma o illərin dənizə atılmış qətl daşlarında
haqqa sarı əlçim-əlçim yosunlar bitir hələ də
zaman bir kraldı həmişə
əlində aslan başlı qızıl əsa
gah yasda görünür – qan qoxusundan güllərin saraldığı yerdə
gah toyda bulunur – ölü ruhlar oynaşan saraylarda
sonra da qarışdırır hər şeyi bir tiyanda
üstünə iblislər ögümüş iyrənc yalanların
içindən boy verir məsumlar bir-bir: alınlarında ölüm hökmü
hələ də çılın-çılpaq
“mən azadam, insanam çünki!” deyənlərin
dəngəsi düzəni pozulmuş başlarının içində
palçıqlı ayaqlarını sürükləyir bu köhnə fəlsəfə
keçdiyi yolların acısını soyudur elə bil bununla
hürr olmaq sarıdan çəkilən ahla ləçəklərini qurudur
ruhun uşaqlığında ölmüş dölün nakam gülləmələri
gəlinlik güzgüsünə qəfil düşən çat xofunu
başından çıxara bilməyən cahil bir qadın
inamında necə safsa
eləcə azadlığın ölçülərini gəzən adam
qanadı zər baftalı kəpənəklərə qədər
yönəldər öz nisbətlərini hər gün
üzündə bir qiyamət işarəti olmasa da
adicə xırman sərçələrini xırmana
çöl gürzələrini çölə nə bağladığını düşünəndə o
“Tanrı heç bir bəndəsinin sağ gözünü sol gözünə
möhtac eləməsin!” deyər ilk öncə
sonra azadlıq adına əyilər haqqa
fərq etməz artıq o
oraq-çəkic olsun ay-ulduz olsun
“mənim bu dəryada bir sandalım var...” demişdin
İndi oralara
qağayı balalarına qoşulub uçur salavatlarımız
amma narginlərdə nə daşlar çat verir yəqin
nə bir qum dənəsi əriyir dualarımızdan
sahil bağında quşları oxuyan görmədim heç
nədənini də bilmirəm bu günə kimi
bir qiyamət işarəti var oxularında bəlkə
ona görə qıfıllanıb səsləri çox güman
görünür sulara atılmış açarını
balıqlar udmuş bu sirrin
hələ də şairlər öləndə öldürüləndə
gerçəklərin iliyi tökülür qeybin boşluqlarına
özləri də bilmədən kabusa dönür fanidə sağ qalanlar
“niyə belə oldu?” deyə fikirləşirlər
başları altında gül yastıq
üzlərində bir qiyamət işarəti olmasa da
