Kulis.az gənc şair Rəvan Cavidin yeni şeirlərini təqdim edir.
Allaha yox, çörəyə
inananlardan yana
unudacam Allahı
küçə uşaqlarıtək.
Tərk olunan qadınlar
darıxmasınlar deyə
gözləyəcəm günəşi
gecədən səhərədək.
“sevmir” sözü bilməyən
uşaq kimi sayacam:
“sevir, sevirəm, sevir...”
gülləri ləçək-ləçək.
bütün yoxsul atalar
düşünməsinlər deyə,
utanmasınlar deyə
unudacağım sözdü:
“iş”, “yox”, “bahadı”, “çörək”.
Mavi boyalı ev
Öncə şəkillərimiz...
öncə onlar darıxır,
darıxır şəkillərin
səndən sonrakı halı.
Sonra da mahnıların
notları yoxa çıxır...
yoxa çıxıb hər səsdə
səni yadıma salır.
küçəyə yağan yağış
şəhərə yağmır sanki...
elə bil islanmırsan...
ay adam, hardasan ki?!
Mənim yox, heç olmasa
şəkillərin xətrinə,
mahnıların xətrinə,
bu şəhərin, küçənin,
bütün müqəddəslərin,
tanrıların xətrinə...
qayıt mavi evinə.
Məndən daha çox küsüb
sənə həmin mavi ev.
Mənə yazığın gəlmir,
Heç olmasa onu sev.
İlk o evdə sevişdik,
ilk o evdə saçların
çiynimi vətən seçdi,
İlk dəfə yalnız onda
qızımızın gülüşü,
adı ağlımdan keçdi.
Sözümdə yalançıyam...
yaxşı olmadı heç nə.
Sən getdin, tək qalmışam
mavi boyalı evdə.
İtirdiklərimin xatirəsi
Sən,
gülüşü qəmzəsində yatan qadın,
səni dünən itirdim,
dünən, yəni
üç aylıq körpə bacım gülən gün,
iki il xərçənglə yaşayan atam ölən gün,
dünən itirdim, yəni
bu məmləkətin adını ingiliscəyə,
özünü ərəbcəyə çevirdikləri gün,
evimizin son lampası sönən gün,
qardaşım səngərdən bir qoluyla dönən gün,
dostum arvadına,
mən dostuma xəyanət edən gün,
bütün gəmilər Bakıdan gedən gün,
dünən itirdim, yəni
bütün bu əzabların içində
səni gözdən qaçırdığım gün.
Sən,
ətri saçlarından axan qadın,
səni tapdım,
bu gün yenə gözlərimi açanda
saçlarımdakı sığaldan tanıdım səni
- bu sənsən!
İllərdir evimin içində itirib tapdığım qadın,
əllərini ovuclarımda sıxdığım,
hər gün saat yeddidən sonra darıxdığım,
Aygün,
indi sənə bircə sualım var:
ayrılıq ismin hansı halında yoxdu?!
İsmini o halda çağırım.
Aygünün şeiri
Sən bütün rənglərdən daha qırmızıydın
- sevərkən coşğulu və dəli kimi.
İndi daha çox mavisən
- əlçatmaz və andırırsan xoşbəxtliyimi.
Sən bütün şəhərlərdən
daha çox Bakısan,
ən soyuq şəhərlərin də adı
“küləklər şəhəri” olmayıb.
Sən bütün dənizlərdən
daha çox Xəzər idin
- heç vaxt dəniz ola bilməyəcəksən!
Mən indi nə Ayı,
nə Günəşi sevə bilirəm,
küçə lampalarına vurulmuşam,
dörd ay keçir artıq,
biz bu küçənin
bu lampasının altında
ayrıldıq.
İndi lampaları
çobanyastığı edib sayıram:
burdadı, burda deyil...
burdadı, burda deyil...
Sən bütün sevgilərdən
daha çox Aygün idin
- adında səhv düşdü
gecəylə gündüz,
necə ki
mənim qismətimdə
sevgi və ayrılığa tərs gəldi bir qız.
