Ədəbi suprematizm:
“Papanin”də zaman maşını
Əli Şirin Şükürlü
Gözlərin, əllərin, ayaqların toxunmaq istədiyi
o qədər şeylər var ki.
O qədər şeylər var ki, zaman keçdikcə
daha çox toxunmaq istəyirsən
gözlərinlə, əllərinlə, ayaqlarınla.
Neçə ildən sonra
yolum şəhərin Papanin adlanan məhəlləsinə düşdü -
Bakının “Papanin”inə; ayaqlarım axtardı, gözlərim gəzdi,
əllərim asılı qaldı
həyatın on ilinin keçmişə yuvarlandığı yerdən.
Fərqi yox keçmişlə gələcəyin, düşünürəm,
hər ikisi – Zaman;
sadəcə, keçmiş gələcək olur əvvəlcə,
gələcək də an-an dönür keçmişə.
Axtarma!
Onsuz da tapa bilməzsən gələcək hansı anda dönür keçmişə;
aramsız dönür çünki, – kəsilməz. Qırılmır ki hardasa.
Qırılmır ki, tutasan qırılan yerdən və “tapdım” deyəsən.
Papanində yeni uca binalar, təzə iri marketlər tikilib
gecəqondulara üz alan və illərdi yolunu dəyişməyən
elə həmən köhnə, qədim yolun kənarlarında.
Gözüm gəzə-gəzə, axtarınca ayaqlarım sürüşdüm birdən
və tutdum yol kənarındakı iri təzə “Rahat” marketin
gözoxşayan, günəşdən bərq vuran məhəccərindən;
axtardım, gəzdim və nəhayət, toxundum, özü də
bətk-bərk – ikiəlli, zaman maşınının parıltılı dəstəyinə.
Hər şey zaman imiş təkcə, zaman – düşüncəm haçalanır üç yerə;
gələcək, indi, keçmiş.
Qalan nə varsa, - olan, olmayan, olacaq, olmayacaq nə varsa
təzahürü zamanın, görüntüsü sadəcə.
Və bütün görüntülərsə illüziya – aldanış.
... – 18.09.2017
